Üç gün önce, “Kapatalım Artık Okulları, Eğitim Camilerde Verilsin,” başlıklı bir yazı paylaşmıştım. Başlığın mesajı elbette bir dilek veya temenni değildi, sadece ülkenin nerelere savrulduğunu yorumsuz anlatan bir sitemdi. Ama anlayan anladı ve benim can arkadaşım Hayal Köksal yazıya paralel bir yorum gönderdi.
Diyordu ki, “Atatürkçe Bakışla ve Köy Enstitüleri Felsefesiyle, 21. Yüzyıl Çağdaş Türkiye Eğitim Modeli" adlı son kitabımı kaç kişi okumak için almak istedi biliyor musunuz hocam? HİÇ KİMSE! Kimse bu konularla artık ilgilenmiyor. Şikayet etmeye hakkımız var mı?
Var tabi, var. Hem de sonuna kadar var. Nedenini anlatmadan biraz başa döneyim.
Eğitimle, özel olarak, öğretmenlikle uzaktan yakından ilgilenip de Hayal Köksal’ı tanımayan kaç kişi var bilmiyorum. Onu ve yaptıklarını anlatmak birkaç yazıyla da mümkün değil.
Yıllardır emekli. Ama görevini yaptığı, yorulduğu, köşesine çekilip dinlenmek istediği için değil, daha çok çalışmak, daha geniş kitlelere ulaşmak için emekli oldu. Kitaplar yazıyor. Hem de durmadan, ara vermeden. Birini bitirdikten sonra öbürüne başlayarak. Sunular, konferanslar vererek, bilimsel makaleler yazıp onları gerekli yerlerde yayınlayarak. Seminerden seminere koşarak. Dünya Kalite Okulları Türkiye temsilciliği yaparak. Köy Enstitüleri ruhunu yaşatmak için Yeni Kuşak Köy Enstitülerinin kurucu ve yöneticiliğini yaparak. Bu ruhu dünyaya da tanıtmak için Hindistan’a, Güney Afrika’ya kadar giderek. Çağdaş bir Türk kadınının görev bilinciyle kent konseylerinde görev alarak. Ve muhtemelen benim bilmediğim daha bir sürü şeyi yaparak.
Hala yazıyor demiştim. Nelere hangi engellere rağmen? Elindeki, parmaklarındaki ve gözlerindeki sıkıntıların yanında ailece yaşadığı aralıksız sağlık problemlerine rağmen.
Telefon etti. Çok heyecanlı idi. Yıllar sonra, bir özel üniversitenin teklifini kabul etmişti. “Yeniden öğrencilerin arasında olacağım,” diyordu. Üstelik okutacağı dersin müfredatını da kendisi belirleyecekti. gönlündekileri öğretecekti yani.
Bir sebeple, birkaç gün sonra İstanbul’a gidecektim. Görev aldığı üniversite torunumun oturduğu siteden görünüyordu. Gidecektim üniversiteye, programını öğrenecek ve sınıf kapısının önünde bekleyecektim. Ve o dersi bitirip, kapıdan çıkarken, “Ben geldim,” diyerek kollarımı açacak ve muhtemelen etrafımızı saracak birkaç öğrenciye bir şeyler söyleyecektim.
Ama olmadı. Hayal Köksal Hoca bir hafta içinde görevden ayrılmıştı. Neden mi? Mesleğe saygı, eğitime saygı, ülkenin geleceğine karşı duyduğu sorumluluk ve en önemlisi kendine duyduğu saygı. Daha fazla sebebe de gerek yok.
Şimdi o muhteşem tevazuuyla geldiğimiz noktanın suçlusu sanki kendisiymiş gibi, “Şikayet etmeye hakkımız var mı,” diyor. Var tabi. Var, kardeşim. Hem de herkesten çok sizin var. Bu okumaz yazmaz, öğrenmez öğretmez, hiçbir konuda sorumluluk almaz, ama her şeyi bilir, üstüne ölü toprağı serpilmiş insanlara sitem değil, onları suçlama hakkımız bile var. Hala uyanmıyorlarsa da ne halleri varsa görsünler. Hatta aynı makus talihe biz de düçar olsak bile.
Acı olan, memleketin geleceğini cahillerin ferasetinde arayan aymazların bizden başarılı olması. Ama biliyoruz ki, kuşku duydukları, memleketin değil, kendi gelecekleri.
