Bir tanıdığa hatırını sormak için telefon ettim. Aramızda uzaktan uzağa şöyle bir konuşma geçti;

“Ne var ne yok, nasılsınız. Kötü bir şey yoktur umarım?”

“Yok yok. Herkes iyi maşallah. Kötü bir şey de yok. Yalnız… Aslında söylemeye çekiniyorum. Aramızda kalsın tamam mı?”

“Söylenmeyecek bir şeyse söyleme o zaman..”

“Ama bil istiyorum. Çünkü sen de adamı tanıyorsun”

“Ne oldu ki? Hem kimden söz ettiğini bilmiyorum ki. Tanıdık biri mi öldü yoksa. Ya da içeri falan mı düştü?”

“Yok, öyle bir şey değil. Adama bir şey olmadı da… Karısı…”

“Karısı mı öldü. Kimin karısı. Akraba mı?

“Yok, akraba değil. Hani bizim karşı komşu vardı ya. Adam da iyi biri. Ama kadın kötü çıktı. Kargocuyla kaçmış.”

“Kargocuyla mı kaçmış. Sizin komşu mu?”

“Evet. Hem de üç çocuğunu adamın üstüne bırakıp gitmiş. Ne vicdansız insanlar var şu dünyada. İnsan çocuklarını bırakıp gider mi? Başka bir şehre yerleşmiş galiba. Adam geçen gün bize dert yanıyordu, ‘ben bu çocuklara nasıl bakarım’ diye…”

Yaa, ben de önemli bir şey oldu sandım. Kaçmışsa kaçmış, bize ne…

Demek ki mutlu değillermiş. Kaçmak yerine, boşanıp, ayrılsa daha iyi olurdu ama, neyse zaten başkalarının özel hayatı beni ilgilendirmez.

Sen de takma kafana. Bu hayatta her şey olur. Herkesin hayatı kendine. Ama çocuklar için üzülmedim desem yalan olur. Allah yardımcıları olsun. Eeee, başka ne var ne yok?”

Valla bizim buralarda haber de çok olay da… Dayımın kızını birine verdiler, nişan yapıp, düğün hazırlığına girdiler, bir de duyduk ki çocuğun başka bir şehirde bir karısı daha varmış. Öldüreceklerdi az daha. Kızın babasının elinden zor aldılar.”

“Deme yahu. Vay sahtekar… Kız üzülmüştür şimdi...”

“Üzülmez mi? Bir de güzel bir kız ki, sorma. Kaderi kötüymüş…”

“Ne diyelim, oluyor böyle şeyler. Uyanık olmak gerek. Bu zamanda kimseye güvenilmiyor…”

“Ha, bir de şey diyecektim, ama aramızda kalsın, tamam mı?”

“Yok, ben başkalarına da söylerim, kusura bakma…”

“O zaman anlatmayayım. Ne olur ne olmaz…”

“Yaa şaka yapıyorum. Anlat sen, benden sır çıkmaz. Ama belki bir yerde yazarım…”

“Ya okuyan olursa?”

Off be… Yahu şaka yapıyorum, sen de amma safsın. Anlat ne anlatacaksan.”

“Bizim alt komşu müdür olarak çalıştığı bankayı dolandırmış. Müşterilerin parasını zimmetine geçirmiş galiba. Adam günlerdir ortalarda yok. Evine kaç defa polis geldi. Karısı ağlayıp duruyor. Az para da götürmemiş diyorlar…”

“Senin para var mıydı o bankada…”

“Yoktu. Hem bizde para ne arar, bankaya yatıralım. Ne varsa yiyoruz…”

“İyi sevindim buna… Bu ara bir şey soracaktım. Senin görüştüğün samimi bir arkadaşın vardı. Kız lisesinde birlikte okumuştunuz. Kocasından boşanacak falan diyordun. Ne oldu onlar? İyi bir çiftti.

Adamı ben de tanıyorum..”

“Yok, boşanmadılar… İyiler şimdi. Bir de çocukları oldu. Ayrılmazlar artık.”

“Çok sevindim. Yalnız ‘adamda bir sağlık sorunu var’ diyordun. ‘Çocukları olmuyor’ demiştin.”

“Karı-koca İstanbul’da tedavi görmüş. Düzelmiş galiba… Mutlular yani…”

“Allah mutlu etsin. Sağlık önemli tabii. Seni fazla tuttum. Kusura bakma. Haa, asıl neden aradığımı unutuyordum, adresini ver de, sana bir şey göndereceğim.”

“Adres mi?”

“He adres…!”

“Bak şimdi… Apartmanın adını biliyorum da, sokak neydi acaba? Mahallenin de adı değişmiş diyorlar. Dur, ben, seni biraz sonra arayayım olur mu? Komşudan öğrenir, söylerim…”

“Hay Allah… Hadi öğren bakalım. Mahalledeki her şeyden haberin var, adresi bilmiyorsun.”