Böyle diyordu Charlie Chaplin. Böyle de yaşadı. Hatta böyle öldü de diyebiliriz. 1977'in Noel'inde… İsviçre'de… Bir uyudu, bir daha da uyanmadı.
Büyük sanatçı. Büyük komedyen. Şimdikiler gibi sululuğu, şaklabanlığı komiklik zanneden, kendi söylediklerine herkesten önce gülen tiplerden değil. Gerçekten güldüren ama güldürürken de düşündüren, ders veren bir filozof. Güldürürken hep bir ders vermek isterdi.
Bir gün, şovu sırasında seyircilerine bir fıkra anlatır. Herkes güler, ayakta alkışlayanlar olur.
Charlie bir süre durur, bekler ve ayni fıkrayı bir daha anlatır. Anlamsızdır, yaptığı. Bu sefer sadece birkaç kişi güler.
Yine durur, seyircilere bakar. Hatta biraz uzatır işi. Seyirciler şimdi ne anlatacak diye beklerken, ayni fıkrayı bir kez daha tekrar eder. Bu sefer, hiç kimse gülmez.
Zaten Charlie’nin de beklediği budur. Der ki, "Ayni şakaya defalarca gülemiyorsunuz. Öyleyse, neden ayni şey için defalarca ağlıyorsunuz?
Hayatın her anının tadını çıkarın. Hayat çok güzel. Bu dünyada hiçbir şey kalıcı değildir: endişelendiğiniz şeyler bile.
Yağmurda yürümeyi çok severim. Giydiğim pantolonun paçaları çamur olsa bile, üzülmem. Çünkü hiç kimse gözyaşlarımı fark etmez.
Hayatta en boş geçirdiğimiz günümüz, gülmediğimiz gündür.”
Haklısın Charlie. Çok güzel hatta ideal bir felsefe. Ama şahsen benim “keşkelerim” var:
AMA BAZEN OLMUYOR BE CHARLİE…
