(Bugün 15 Temmuz. Ne olduğu, kimin kime karşı düzenlediği, gencecik öğrencilerin nereye gittiğini, sonradan niçin tutuklandığını bile bilmediği, kiralık katillerin acımadan, tanımadan bir takım zavallıların kafalarını kestiği, mecliste “ne olduğu araştırılsın,” önergesinin reddedildiği, Üç Saatlik I. Köprü Meydan Muharebesinin yıl dönümü. İçine sindirenlere kutlu olsun.)
Son Çanakkale gazilerinden İvrindi’nin Mallıca köyünden Azman Dede 1991 yılında, 104 yaşında öldü. Boyu iki metrenin üzerinde olduğu için ismi unutulmuş, Azman diye anılır olmuştu. Azman Dede, Çanakkale denince, o korkunç günler gözünde canlanır, kendini tutamaz, hep ağlarmış.
Bir hücum sırasında bölüğündeki bütün arkadaşları şehit olmuş. Sadece kendisi ve yüzbaşı sağ kalabilmiş. Telefonla takviye istemişler ve gece, Galatasaray Lisesinin gönüllü öğrencileri doldurmuş siperi.
Üzerlerinde asker elbiseleri. Ama o kadar acele gelmişler ki…Hiç askeri eğitimleri yok. Tüfeklere mermi sürmeyi, süngü takmayı bile bilmiyorlar. Yüzbaşı ile Azman Dede gün doğmadan tüfeklerine mermi doldurmayı, süngü takayı öğretmiş, çocuklara.
Gün doğmak üzere. Hücum anı bekleniyor. Birden toplar patlamaya, yerden ateşler fışkırmaya, gök gürültüsünden korkunç sesler içinde, siperlere taş, toprak, ceset parçaları yağıyor. Bu çocuklar oyun sandıkları savaşın gerçeğini ancak o anda fark ediyorlar. Makineli tüfek takırtıları, mermi vızıltıları arasında hep beraber siperin bir kenarına çekilip titreşerek beklemeye başlıyorlar. Bazıları donmuş kalmıştır. Birden içlerinden biri, bir marş söylemeye başlıyor
Annem beni yetiştirdi, bu ellere yolladı...
Al sancağı teslim etti, Allaha ısmarladı...
Boş oturma, çalış dedi, hizmet eyle vatana...
Sütüm sana helal olmaz, saldırmazsan düşmana...'
Biraz sonra yavaş yavaş diğerleri de bu marşa katılıyorlar. Bayram coşkusu gibi. Artık gerilmiş yay gibiler. Hücum emri verilince, siperden fırlıyorlar. O gün yüzbaşı ile birlikte hepsi oracıkta şehit oluyor. İşte bu yüzden, her Çanakkale’yi anışta, “Yüzleri hala gözlerimin önünde…” diye ağlıyor, Azman Dede.
Devlet için, vatan için, İstanbul’un korunması gerekmektedir. Çanakkale bir ölüm makinesidir. İnsan öğütür. Devletin namusu için cephenin birkaç dakika daha kazanabilmesi, arkadan gelenlerin yetişebilmesi için direnmek gerekir. Ve direnirler, sonuna kadar, sonlarına kadar. Zillet içinde yaşamaktansa, onurla ölmeyi tercih ederek…
O sene Galatasaray Lisesi mezun vermedi. Veremedi. Yalnız Galatasaray Lisesi mi? Konya Lisesi de, İzmir Lisesi de. Tıbbiye de. Ve daha bir çoğu. Okul sıralarında olması gereken minik bedenler, belki ne olduğunu bile bilmeden toprağa düşüyordu. Ama ölmeleri gerekiyordu, öldüler. Gerektiğinde savaşa hazır olmayanların, barış istemeye hakları olmadığını bilerek …
TARİHİ HİÇ BİLMEYENLER, YA DA BİLDİĞİ HALDE NANKÖRLÜĞÜ MESLEK EDİNENLER;
• “ÇANAKKALE’DEN BÜYÜK,” DİYORLAR KÖPRÜ ÜSTÜ KATLİAMINA.
• BAZILARI DA, ”Çanakkale ve kurtuluş savaşı hiç olmadı. Bütün şehitlikler düzmece,” DİYEBİLİYOR. BUNU DİYEN DE VALİ İKEN MELLETVEKİLİ OLMUŞ BİR YALAKA.
• KURTULUŞ SAVAŞININ OLMADIĞINI SÖYLEYEN NANKÖRLER, LOZAN ANLAŞMASININ GİZLİ MADDELERİNİ BİLE BİLİYORLAR.
SONRA DA DÖNÜP,
• “LOZANI BİZE ZAFER DİYETTURDULAR,” DİYEBİLİYOR.
SİZ YUTTUNUZ MU, YUTMADINIZ MI BİLMİYORUM AMA
• BİZ BU “KÖPRÜ MEYDAN MUHAREBESİNİ” YUTMUYORUZ.
