Çukurova Barış’ın yayın yönetmeni Özcan Aladağ, hafta sonunda yazdı. Aynı konuyu ben de biliyorum. Aynısını geçtiğimiz günlerde yitirdiğimiz teyzemin cenazesinde de yaşamıştık! Bugüne değin “mezarlıkta yerkalmadı” diye debelenip dururken, şimdi bir de “musalla taşı” sorunuyla karşı karşıyaydı Kozan! Törenin gerek öncesinde gerekse sonrasında anlamsız bir sıkışıklık yaşanıyordu! Önceden bildiğimiz yer, araç otoparkı gibi… 

Aladağ’ın yazdıklarının özeti şu: Kozan Mezarlığı’nda cenaze namazları yetersiz koşullarda kılınıyor. Tek bir musalla taşı bulunmazken, cenazeler tekerlekli düzenek üzerinde yolun ortasında namazla uğurlanıyor. Durumu çözmek üretmek için, Diyanet Vakfı’na bağışladıkları arsaya musalla taşı ile sundurma düzenlenmesini öneriyor.Adana Müftüsü Mehmet Taşçı’dan destek beklerken de sert bir ret yanıtı alıyor. Müftü, alanın ileride cami ya da kurs yapılmak istenirse halkın tepkisinden endişe duyduğunu belirtiyor. Ancak bir öneride de bulunmadığı için, arsayı bağışlayan Aladağ’da “bağışlamakla hata mı yaptıklarını” sorgulayınca da “öyleyse bağışlamasaydınız” diyerek kesip atıyor!

***

Kozan’ın kendi yazgısına terk edildiğini, her geçen gün sorunların yumaklaştığını, gerek politikacıların gerekse “iktidarın” çözüm üretmek gibi bir duruş sergilemediğini sıkça vurguluyorum! Her Kozan’a varışımda yeni bir sorunla yüz yüze gelmem nedeniyle de üzülüyorum!

Kozan, doğduğum/ yarım yüzyılı aşkın yıllarımın geçtiği kent! Her ne denli sokaklar, caddeler son model araçlardan geçilmez olmuşsa da “yenilenmekten/ yaşanılır olmaktan” uzaklaşıyor! Sanayinin elle tutulur/ gözle görülür biçimde gelişme göstermemesi, işsiz gençliğin gelecek kaygılarının yoğunlaşması, tarıma dayalı bir konumu olmasına karşın üreticilerin hasatta beklentilerine kavuşamaması zaten başlı başına sorunken, insanların yaşamını yitiren yakınlarına karşı “gönül rahatlığıyla” son görevlerini yerine getirmemesi de eklendi! Üstelik yine yazgılarıyla baş başalar!

***

Şunu düşündüm: İl müftüsü ne iş yapar? Orada olsun, kamunun olanaklarından yararlansın, diye değildir kanımca! Bulunduğu kentte, bağlı bulunduğu kurumun gereklerini yerine getirmek gibi bir ödevi olmalı! Literatürde “Toplumu İslam dinine ilişkin aydınlatan, din hizmetlerini düzenleyen, denetleyen kişidir” deniyor. Ayrıca “İl/ ilçe müftüleri, bölgelerinde Diyanet İşleri Başkanlığını temsil ettikleri, din hizmetlerini, dini kurumları yönettikleri, din görevlilerinin hizmetlerini düzenleyip denetledikleri” bilgisi yer alıyor! Bundan başka “dininin inanç, ibadet, ahlak kuralları ile ilgili işleri yürütmek, ibadet yerlerini/ dini kurumları yönetmek” de deniliyor!

***

Kozan Mezarlığı’nın girişinde de vardır, diğer mezarlarda da Al-i İmran suresinin 185. Ayetinin ilk tümcesi yer alır! “Her can ölümü tadacaktır” der! Ayet, ikinci tümcesiyle birlikte şöyledir: “Her nefis ölümü tadacaktır. Yaptıklarınızın karşılığı ancak kıyamet günü tastamam verilecektir.”

Bunu kime söyleseniz anlar; uzun uzun anlatılmasına, içine çeşitli öyküler eklenmesine gerek duyulmadan herkes doğduğunu/ yaşadığını bildiği gibi, bir gün bu dünyadan göç edeceğini, geriye bıraktıklarının kalacağını biliyor! Eğer insanları sevmişse “sevdiği”, ödevini dürüstçe yapmışsa “yaptığı”, içinde bulunduğu yerin ergilerinden yararlanmak yerine paylaşmayı seçmişse “paylaştığı”, bir toplumsal yaraya merhem olmuşsa “merhemi” kalacaktır! Yoksa unutulup gidecektir!

***

Adana Müftüsü, Kozan Mezarlığı’nda yaşanan sıkışıklığın farkında olmalı. İnsanlar, sevdiklerini yitirdiklerindeyalnız yas tutmuyor; aynı zamanda son görevlerini yerine getirebilmek istiyor. Ancak insanları musalla taşı eksikliği ile yetersiz koşullar büyük bir zorlukla karşı karşıya bırakıyor Kozan’da!

Bu yalnızca bir yönetim sorunu değil, aynı zamanda insanlık sorunu. Kozan, yıllardır çözülmeyen sorunlarla boğuşuyor. Yetkililer, çözüm üretmek yerine toplumu oyalamayı seçtikçe, cenaze sahipleri sıkışıklık içinde görevlerini yerine getirmeyi sürdürecek! Olması gereken bu mu?