Türk İstiklal Savaşı, bir milletin vatanının, milletinin, namusunun ve şerefinin düşman çizmesiyle kirletilmemesi için, kadınıyla erkeğiyle, yaşlısıyla genciyle, çocuğuyla yetişkiniyle yedi düvele karşı verdiği bir bağımsızlık mücadelesidir. O mücadelede adı çok iyi bilinenlerin yanında hiç duyulmamış kahramanların yaptığı hizmetler asla unutulmamalıdır. Bu savaşta İnebolu’nun rolü tarihimizin dönüm noktalarını teşkil eder ama kayıkçıları pek az anılır. Kısa da olsa bir hatırlayalım mı?   

Karadeniz’in dalgaları o gece yine hiddetle kabarıyordu. İnebolu’nun genç kayıkçısı Kara Yusuf’un kulağına rüzgar sanki, “Bugün yine ölümle yarışacaksın,” diye fısıldıyordu. Umurunda değildi çünkü o gece denize açılmak, yalnız kendi değil, bir milletin geleceği idi.

Açıkta bir geminin solgun ışığı görünüyordu. Bu, cephane taşıyan gizli vapurlardan biriydi. Büyük gemiler kıyıya yanaşamıyor, yükü sandallarla taşımak gerekiyordu. Bu görev, kimsenin hatırlamadığı, çoğunun adı bile bilinmeyen “İnebolu Kayıkçıları”na düşüyordu.

Yusuf kayığa bindi, yanındaki yaşlı Osman Reis başını ufka çevirdi, “Dikkat edin çocuklar, bugün İngiliz devriyeleri çok dolaşıyor,” dedi. Mustafa, kayığın arkasında mermi sandıklarını bağlayan halatları düğümlüyordu. Gecenin içinden bir dalga vurdu, kayık bir an havalandı, sonra ağır ağır suya indi. “Düşeceksek mermiyle düşelim,” dedi Mustafa.

Yusuf gülümsedi, küreklere asıldı. Sandallar açıkta demirleyen vapurun yanına yaklaşırken geminin gövdesinden bir ip sarkıtıldı. Adamlar sessizce sandıkları kayığa indiriyor, kayıkçılar nefes bile almadan yükü kayığa yerleştiriyordu. Birden karanlığı yaran bir projektör ışığı suyu taradı. İngiliz devriye gemisi. “Eğilin,” diye fısıldadı Osman Reis.

Uzakta makineli tüfeklerin sesi rüzgara karıştı. Projektör bu defa başka bir koya doğru yön değiştirdi. Yusuf’un kalbi göğsünden çıkacak gibiydi. Kayığın yönünü kıyıya çevirdi: “Haydi, yükümüzü bekleyenler var,” diye fısıldadı.

Kıyıda kendilerini bekleyen kadınlar, gençler, yaşlılar el birliğiyle sandıkları aldı. İstiklal Yolu’na doğru yürüdüler. Onların arasında bir kadının yüzünü Yusuf hiç unutmadı.
Sırtında ağır bir top mermisi vardı, fakat gözlerinde yorgunluk yerine kararlılık ışığı yanıyordu. “Bunu Sakarya’ya yetiştireceğiz,” dedi. Yusuf o an anladı ki, o gece yalnız kayıkçılar değil, bütün bir millet omuz omuza çalışıyordu. 

Son seferlerinde, dalgalar her zamankinden daha büyüktü.   Halatlardan biri koptu, sandık suya düştü. Yusuf tereddüt etmeden; buz gibi suya daldı. Dipsiz deniz onu derinlere çekmeye çalışıyordu. Ama o sandığı kolunun altına aldı ve kayığa doğru yüzdü. Sonradan öğrenildi ki, o sandığın içinde ordunun en kritik anında kullanılan top mühimmatı vardı.   

Savaş bittikten sonra, Mustafa Kemal İnebolu’yu ziyaret etti. Halk meydanda toplanmıştı. Kayıkçılar mahcup ve sessiz bir kenarda duruyordu. Her şeyin farkında olan Çağın Dehası Atatürk, kalabalığa dönerek, “Bu milletin istiklâl yolu İnebolu’dan geçmiştir,” dedi.

Yusuf’un gözleri doldu. Ne madalya beklemişti, ne teşekkür.
O gün duyduğu bu cümle, bütün dalgalardan daha güçlü bir ödüldü.

NUR İÇİNDE YATIN ADSIZ KAHRAMANLAR.