Voltarie ve Jean-Jacques Rousseau…
İki büyük deha…İki
büyük fikir adamı…İki büyük filozof..
Hiç anlaşamadılar.
Hep didiştiler
Rousseau
EŞİTSİZLİĞİN KÖKENİ ÜZERİNE DENEME’yi
yazdığında, bir nüshasını da Voltaire’e gönderir. Eserinde, uygarlığa, bilime
ve edebiyata karşı çıkmakta,yabanlarla hayvanlarda olduğu gibi, doğal hale
dönmeyi önermektedir.
Voltairebuna bir
mektupla cevap verir. Der ki,
-“ İnsan soyuna karşı olan yeni kitabınızı aldım, Bayım.
Bundan dolayı teşekkür ederim size. Bizi hayvan haline getirme yolunda bunca
hüner gösteren kimse olmadı hiçbir zaman.Eserinizokunduğunda, dört ayağı
üzerinde yürüyeceği geliyor insanın. Ancak altmış yıldan fazla zaman var ki,
yitirdim bu alışkanlığı ve onu yeniden kazanmak da imkansız görünüyor bana, ne
yazık ki.”
Rousseau’nun SOSYAL
SÖZLEŞME’de,”doğal hal” için tutkusunu yeniden dile getirdiğini görünce de
düpedüz sinirlenir Voltaire ve dostu Bordes’e, yazdığı mektupta şöyle der,
-”
Ah, Bayım; iyice fark etmiş olduğunuz gibi, bir maymun insana ne kadar benziyorsa,
Rousseau da bir filozofa o kadar benziyor. Diyojen’in kudurmuş köpeğidir o.”
Sonra nemi olur? İsviçre makamları o kitabı mahkum eder
ve yaktırır. Peki, Voltaire ne yapar bu sefer?
O ünlü ilkesine bağlı kalarak, İsviçre makamlarına resmen saldırır ve
Rousseau’ya da şöyle yazar:
- “SÖYLEDİKLERİNİZİN HİÇ BİRİNDE SİZİNLE
AYNI FİKİRDE DEĞİLİM. ANCAK ONLARI SÖYLEME HAKKINIZI ÖLÜNCEYE KADAR SAVUNACAĞIM.”
Ya daha sonra? Rousseau düşmanlarından kaçmak zorunda
kaldığında, Voltaire onu İsviçre’ye yanında kalmaya davet eder ve bir süre
beraber yaşarlar.
KİM
BİLİR NELER KONUŞTULAR…NE BEYİN FIRTINALARI YARATTILAR…AMA..