“Sana bir soru soracağım ama doğru doğru dosdoğru şöyle, politika yapma” dedim.
“Tamam” dedi.
“İnsanı hayata bağlayan, yaşama sevinci veren en önemli şey nedir?”
Hiç düşünmeden “sevgi” diye cevap verdi.
Gülümsedim. “Acaba?” dedim.
“Evet”, dedi. “Sevgidir. İnsana hem yaşama sevinci verir hem de hayata bağlar.”
“Hangi sevgi peki?”
“Doğa sevgisi, hayvan sevgisi, insan sevgisi… Bu dünyadaki her şeyi seveceksin.”
“Tamam, seveceksin de, sevilecek misin peki? Bir de işin bu tarafı var. Her seveni sevmezler ki…”
“Seversen sevilirsin.”
“Hiç sanmıyorum. Öyle olsaydı hiçbir aşk karşılıksız kalmazdı. Ayrıca bu dünyada çevresine sevgiyle yaklaşıp, el uzatan ama eli havada kalan milyonlarca insan var.”
“Peki, sence nedir?”
“Soruyu ben sordum. Soruya soruyla karşılık verme.”
“Tamam. Ama bana göre sevgi olmazsa hayatın anlamı kalmaz.”
“Doğrudur. Sevgi insanı hayata bağlayan önemli bir unsurdur. Ama bana kalırsa ilk sırada değil.”
“Neden?”
“Çünkü sağlık olmazsa hiçbir şeyin ne tadı olur ne de tuzu. Her şeyin başı sağlıktır. Ruhen ve fizikten sağlıklı olan biri, çevresiyle, diğer insanlarla, hayvanlarla ve doğayla sağlam ve sağlıklı ilişki kurabilir. Hastalıklarla boğuşan, can derdine düşmüş biri etrafına sevgiyle bakıp, sevgi dağıtabilir mi? Onun önceliği sağlıklı olabilmektir. Derdine derman ister, ilgi bekler, yardım bekler. Bunları alabilir, sağlıklı olursa ancak o zaman yaşama bağlanır. Kısacası insanı hayata bağlayan, yaşama sevinci veren birinci unsur sağlıklı olmaktır.
İkinci olarak temel ihtiyaçların karşılanması gelir. Barınma gibi, beslenme gibi, giyinme gibi en temel ihtiyaçlar karşılamalı ki, bir insan sağlığını kaybetmeden yaşayabilsin. Aksi takdirde aç ve açıkta olan biri sağlıklı olamadığı gibi, çevresindekilere, hatta tüm dünyaya kırgın olur.

Onu yaşama bağlayacak, diğer canlılara sevgiyle yaklaşmasını sağlayacak şey ihtiyaçlarının karşılanmasıdır.
Senin birinci sıraya aldığın sevgi olayı bunlardan sonra gelir. Temel ihtiyaçlarını karşılayamamış, giderek sağlığından olan insanın tek derdi ve isteği bunların yerine konmasıdır.
Ruhen ve fizikten sağlıklı olup, karnı tok, sırtı pek olursa da, iyi kişilikli, karakter sahibi biriyse etrafında sevgiyle yaklaşabilir. Ama bu da herkes için geçerli değil.
Bu nedenle sağlığımız yerindeyken, ihtiyaçlarımızı karşılayıp, sorun yaşamadan evimizde otururken, işimize gidip gelirken, bunlara sahip olamayan insanları anlamamız zor olur. Anlamaya çalışsak bile yokluğunun acısını onlar kadar hissedemeyiz.
Bu nedenle hayatta sevmek ve sevilmek her ne kadar önemli olsa bile, güney bölgesinde yaşayan halkın “guru guru gadan alayım, yoluna gurban olayım” diye bir sözü vardır. Durum o hesap olur.
“Kuru ekmekle karın doymaz” manasına da gelir “yalnızca seviyorum demekle olmaz” manası da çıkarılabilir.

“Haklısın. Ben bu kadar derin düşünmemiştim.”
***

Yaşadığımız hayata bakalım, çevremizdeki olayları inceleyelim ve insanlar arasındaki sevgisizliğin nedenini görelim.