Bazı insanlar bazen bazı şeylere özenti duyuyor ama bu bazı şeyleri yapabilmek için bazı yeteneklere sahip olunması gerektiğini bilmiyorlar ya da bilmek işlerine gelmiyor.

Gazeteciliğe heveslenen ve mesleği olmadığı halde aylık bir gazete çıkaran bir arkadaş vardı. Bir gün bana, “Ben de, senin gibi kitap yazmak istiyorum. Kitabı olunca insanın havası değişiyor” demişti.

Ona, “Kitap okuyor musun?” diye sorunca, kitap okumayı sevmediğini söylemişti.

“Yazar olabilmen için önce biraz kitap okuman gerek. Genel kültürün artsın, yazma kabiliyetini de yaza yaza geliştirişin, ama önce oku” demiştim.

Arkadaş o günden sonra benimle diyaloğu kesmişti.

Böyle biri daha vardı, okumaz yazmaz bir gazete sahibi. O da bir gün, böbürlenerek, 'Koskoca gazete sahibiyim bir köşem bile yok' dedi.

'Yazarsan senin de olur' diye karşılık verdim. Yazma yeteneği olmadığını biliyordum ama. Gıcıklık yaptım. Haddini bilsin diye.

'O zaman sen, benim yerime yaz' dedi.

Espri olsun diye, 'Olur yazarım ama yazı başına bin liranı alırım' dedim.

'Hadi canım sen de' dedi, küçümseyerek. 'Yarım saatini almayacak bir iş için o kadar olur mu? Ayıp ediyorsun' dedi.

'O zaman sen, benim için bir yazı yaz, ben sana iki bin lira vereyim' dedim, sustu, kafayı sağa sola kıvırdı, oturduğu koltukta kıvrandı.

'Neyse, boşver şimdi, sen benim için de yaz bir tane. İnsanlar soruyor 'sen neden yazmıyorsun?' diye' dedi.

O gün atlattım ama sonraki günlerde çok ısrar edince, dilinden kurtulmak için güncel bir konuda güzel bir makale yazıp, mail adresine gönderdim.

Yazıyı açtı, okudu, sonra, 'İyi, güzel olmuş, eline sağlık, teşekkür ederim' dedi. Ardından, 'Ancak ben bu yazıyı köşeme koyamam' dedi.

'Neden?' diye sordum.

'Çünkü bu yazı sen kokuyor' dedi.

Bunu söyleyince aldı beni bir gülme. Ben güldükçe, onun yüzünün rengi değişiyordu.

'Sen, benim kokumu nerden biliyorsun?' diye sordum.

-Demek ki arada sırada okuyormuş yazılarımı-

'Bilirim ben' dedi. Sonra, 'Sen şunun yazım stilini biraz değiştir, bana uydur, sen kokmasın' dedi.

Adamın hiç yazı yazdığını görmedim ki, ona uydurabileyim. Yazmış olsa bile bir başkası gibi yazmak nasıl olur, onu da ben bilmiyorum.

Baktım ciddi ciddi bir beklenti içinde, yakamı kurtarmak için işi gırgıra vurdum.

'Tamam, ben eve gidip bir duş alıp geleyim, o zaman' dedim.

Şaşırdı, 'Ne alaka?' diye sordu.

''Yazı senin gibi korkmasın' dedin ya' diye karşılık verince, laptopunun kapağının şak diye kapatıp, çıktı gitti.

O çıkınca ofisboy odaya girdi, 'Abi adama ne dedin sen, öfkeden kapıyı göremedi, az daha duvardan çıkacaktı' dedi.

Onunla da kafa bulup,

'Çok kötü kokuyorsun, git yıkan' dedim.

'Ayıp etmişsin abi ya. Ben onu bilirim, duş almadan evden çıkmaz' dedi.

-Nerden biliyorsa artık, demek ki adam özel şeylerini büro konuşuyormuş-

Bizim yazı meselesi de nereden nereye gelmişti ama bir daha da benden köşe yazısı falan istemedi de ben de dilinden kurtuldum.