Balkonuma bir kumru
gelmişti.
Yavaşça yaklaştım cam kapıya,
fark etmedi beni. Açtım kapıyı, yerinden kıpırdamadı. Biraz daha yaklaştım.
Gözleri kapalıydı. Yıkılacak gibiydi. Dokundum hafifçe, birden kaçar
korkusuyla. Hiç tepki göstermedi.
Korktum, acaba virüs mü
taşıyor diye. Sonra, “Belki de zavallı zirai bir ilaç aldı,” diye düşündüm.
Önüne ekmek kırıntıları, yem, su koydum. Dokunmadı bile. Sonra, ne olursa olsun
diye elime aldım, okşadım, bağrıma bastım. Bıraktım yere.
Akşam olmak üzereydi. Karton
kutulardan bir yuva yaptım, balkonun en az rüzgar alan yerine taşıdım. Yemini,
ekmeğini, suyunu uzanabileceği bir yere koydum. Hırlıyordu, öksürüyordu sanki.
Durmadan pisliyordu.
Gece birkaç kere kalktım,
yokladım. Daha da küçülmüş gibiydi. Öldü zannettim ama sadece uyuyordu.
Sabah baktım yuvasından
çıkmış: ayaktaydı. Hatta ekmek kırıntılarını bitirmişti bile. Bütün balkonu da
kirletmişti. İçini tamamen boşaltmıştı. Tekrar dokunmak istedim. Birkaç adım
geri attı ama kaçmadı.
O gün, gün boyu konuştuk.
Gittikçe canlanıyordu. Yürüyordu sağa sola. Suyunu yiyeceğini tazeledim. Akşam
olunca kendi yuvasına çekilmişti. Normal hale dönmüştü.
Ertesi sabah tekrar
baktığımda, yoktu balkonda. Sevindim. Mutlu olduğu ortama gitmişti herhalde.
Ben de mutlu olmuştum. Akşama doğru tekrar geldi. Balkonu bir uçtan bir uca
birkaç kere dolaştı ve uçtu gitti.
Sonraki günler bekledim,
çocuğumu bekler gibi ama bir daha da gelmedi.
Kumrular hakkında bir şeyler
biliyordum. Biraz daha araştırdım:
Benim kumrum bir daha beni
ziyarete gelir mi bilmem ama çok isterim doğrusu. Hele eşiyle birlikte
gelirse…Birlikte bir kez gelip, balkonuma konup, ben yaklaşınca kaçmasınlar
yeter.
Yoksa eşiyle birlikte iyice
tartışıp, “ORASI ÇOK TEHLİKELİ. ORADA İNSANLAR VAR,” deyip bir daha semtime
uğramazlar mı? Yaparlarsa da haklılar.
KUMRU, VEYA BAŞKA BİR KUŞ,
YA DA BAŞKA BİR HAYVAN…