Adı May El-Khalil. Lübnanlı bir maraton koşucusu. Bir koşu sırasında kendisine otobüs çarptı ve tam iki yıl komada kaldı.36 ameliyat geçirdi. Hayatta kalması mucize idi.
Herkese sürekli aynı soruyu soruyordu. “Maraton koşabilecek miyim ?”
Hastaneden çıktığında cevap belliydi, koşamayacaktı. Düşündü, “Maratonun koşucusu olamazsam, yapanı olurum,” dedi.
Büyük beyinler, büyük düşünür. Maraton organize edecekti. Dünyanın farklı yerlerinden koşucuları, ülke içinde savaşan, birbirinden nefret eden grupları, birbirini öldürenleri. Lübnan gibi bir savaş ülkesinde barış için birlikte koşmaya davet etti. Hem de 42 kilometre.
İki yıl boyunca kocasıyla tüm ülkeyi gezdi, köylere kadar girdi. Politikacılara, imam ve papazlara, belediye başkanlarına, derneklere, ev hanımlarına, hatta başbakana bile. Kimse kayıtsız kalamadı bu anlamlı çabaya. Birlikte ve ortak yaşama arzusu ilk maratonu doğurdu.
Yıl, 2003 Ekimi. 49 farklı milletten 6.000 koşucu katılmıştı maratona. Silah, yıllar sonra ilk kez barış maratonunu başlatmak için patlıyordu.
Yıl, 2005.. Lübnan Başbakanı suikasta uğradı. Ülke kaos içindeydi. May durmadı, “5 Kilometre Birlikte Koşuyoruz” koşusunu organize etti. Bu kez 60.000 kişi katıldı beyaz tişörtleriyle, slogansız, siyasetsiz…
2006-2009 arası Lübnan için zor yıllardı. Suikastlar, iç savaş, kardeş cinayetleri. Ülke bölünmeye yüz tutmuştu, parlamento feshedildi. Bir yıl boyunca ülke başbakansız ve cumhurbaşkansızdı. Tek bir şey aksamadan devam ediyordu: May’in Maratonu.. Muhalefetle ülkeyi yönetenlerin tek ortak noktası vardı. May’in maratonunda koşmak
Yıllar geçti. Kimler katılmadı ki koşuya… Gençler, yaşlılar, engelliler, zihinsel engelliler, görme engelliler, amatör koşucular, hatta kucağında bebeğiyle anneler. Son etkinliklerinden biri de kadınları güçlendirmek için bir KADINLAR MARATONU düzenlemek oldu. Ülkenin first-lady’si bile katıldı. Onlar artık Beyrut Maraton Derneği’ydi.
May’in maratonu şimdi Orta Doğu’nun en büyük koşu organizasyonu. Dünyaya umut ve yardımlaşma aşılıyorlar.
Bir otobüsün altında kalan kadın, kendisini eve hapsetmek ve hayata küsmek yerine dünyayı değiştirecek bir dönüşümü başlattı.
Barış, her fırsatta birbirine gol atmayı amaçlayan, her olaydan kendisine ve partisine rant devşiren siyasilerin değil, iyi niyetli çabaların sürekliliğinin ve birlikteliğinin sonucudur.
Sıkılmış yumruklar ve gıcırdayan dişlerle barış yapılmaz. Ve May’e göre barış 100 metre koşusu değil, bir maraton; dünyanın en zor, aynı zamanda da en kolayı işidir…
Tarih barışı getirenlerle, savaşı bitirenleri altın harflerle yazarken, savaş çıkaranlara kapkara sayfalar ayıracaktır
Martin Luther King, “Kuşlar gibi uçmasını, balıklar gibi yüzmesini öğrendik ama bir arada kardeşçe yaşamayı unuttuk;” diyor. Yalan mı?
ŞİMDİ GELELİM SÖYLEMEK İSTEDİĞİM ŞEYE.
.
