Sorar Kanuni, “Mimarbaşı, milletimiz su sıkıntısı çekmekte. Acaba halkın su ihtiyacını karşılamak için bir şeyler düşünmez misini?”Cevap verir Sinan.
-”Hünkarım, müsaade edin, ben İstanbul’u bir dolaşayım, ondan sonra bir cevap vereyim.”

Ve dolaşır Sinan,Çekmece’den Beşiktaş’a kadar. Suların önüne set çekip, baraj yapılırsa, sularnereye kadar yükselir, nereden nereye kemer yapılıp, İstanbul’a su getirilir? Günlerce hesap yaptıktan sonra huzura çıkar. Padişah sorar:
-“Mimarbaşı, mümkün müdür su getirmek?” Sinan;:
”-Mümkündür, Sultanım. Fakat çok maliyetli olur bu iş.Altın dolu keseleri uç uca dizerek İstanbul’a su gelebilir.” Kanuni der ki;
“Mimarbaşı, sen İstanbul’a su getirmenin mümkün olup olmadığını söyle. Gerekirse keseleri değil uç uca, yan yana dizmeye razıyım.”
Sinan kolları sıvar. İstanbul’un dışındaki suları Kağıthane yakınlarında belli yerlerde toplar. Oradan da dere içlerine büyük geçitler yaparak İstanbul’a su getirir ve şehrin belli meydanlarında umumi çeşmeler yaparak suyu akıtır. Bu çeşmelerin tamamı da kırkı bulur. Ve Kırk Çeşme suları akmaya başlar.
O güne kadar, musluk gibi bir adet olmadığı için sular boşa akıp gitmektedir. Artık, çok pahalıya mal olan suyu bostanlara, yollara akıtmak istemezler ve ilk defa o zamanlülededikleri musluk çeşmelere takılır.
Su böylesine pahalıya mal olduğu için Kanuni bir ferman çıkarır. Der ki: “İstanbul meydanlarındaki umumi çeşmeler halkın malıdır. Hiç kimse bu çeşmelerden gizlice yeraltından evine su alamayacaktır.”
Amabu kuralın bir istisnası vardır. O da Sinan’dır.Der ki “Sen İstanbul’a kırk çeşme sularını getirdin. Sen evine özel olarak bir lüle su alabilirsin.”
Ve Süleymaniye civarındaki meydan çeşmesinden Sinan’ın evine özel olarak yol yapılır ve su akıtılır. Böylece Mimar Sinan evinde özel suyu olan tek kişi olur.
Bir gün Sinan’ın kapısına birisi gelip dayanır. Kapıyı çalar.Sinan, 99 yaşındadır,bastonuna dayanarak kapıyı açar. Gelen kişi, “Ben Topkapı Sarayı postacısıyım. Sizi divana çağırıyorlar. Herhalde bir soruşturmaya tabi tutulacaksınız,” der.
Sinan, “Acaba Topkapı Sarayına niye çağrılıyorum,” diye düşüne düşüne Saraya gider.
Sarayda bir soruşturma heyeti kurulmuştur: Kadılar, ulemalar, müftüler, o günün vükelası. Derler ki,“Sinan Ağa, hakkında şikayet var. Hiç kimse evine özel olarak su almasın’ diye padişah fermanı olduğu halde, sizin evinizde özel su varmış.”
-“Evet,” der Sinan. “Cihan Padişahı Kanuni Sultan Süleyman bana özel olarak müsaade etmişti. İstanbul’a yaptığım, su hizmetinden dolayı sadece benim şahsıma su müsaade etmişti,” der.
“O zaman şu müsaadenizi, fermam görelim de ses çıkarmayalım. Kimseye verilmemesine rağmen, sizinki devam etsin.” Sinan da der ki;
- “Ben o zaman Cihan Padişahından ferman istemekten hicap etmiştim. Fermanım falan yok, ama su benim evimde akıyor.”
Divan müşkül durumda kalır, konuşmalar olur: “Sinan büyük hizmetler etmiştir, evinde suyu aksın.” Oradan başkaları cevap verir: “Bu Âl-i Osman’a hizmet eden sadece Sinan mı? Sinan gibi daha nice hizmet edenler vardır. Ya onların da evine özel su verilsin, ya da Sinan’a da bu ayrıcalık tanınmasın.”
Divan anlaşamaz. En son şöyle bir karar verilir: “Sinan gibi diğer hizmet edenlerin de evine su bağlanamayacağına göre, Sinan’a verilen su kesilmeli, fakat şimdiye kadar kullandığı su fermansız kullandığı için bir ceza verilmemelidir.”

SİNAN’IN KAFASI PEK ÇALIŞYORMUŞ DEMEK Kİ. BEN OLSAM DERDİM Kİ;
• BENDEN ÖNCE İSTANBUL’DA SU MU VARDI? İSTANBUL’A SUYU BEN GETİRDİM BEEEEN.

• ÜSTELİK YALAN DA SÖYLEMEMİŞ OLURDU.