Hep derler,
Yaşamayan bilmez!
Yaşayan da dramın alasını yaşadığı için acıyı bal eyler. Ülke son yıllarda felaketlerin haberleri ile baş sayfada gidip geliyor. Her yıl başında kızım haber vermeden biletimi alır bana emrivaki yapar. İstanbul'a geleceksin Baba torununu özlemedin mi der? Aslında sadece torun özlemi değil bu yolculuk, kızımı özledim. Buraya kadar hayatın akışı. Uzun otobüs yolculuğu yaşta ilerleyince yormadı desem yalan olur. İstanbul’a ayak basar basmaz aklıma yıllar önceki bir slogan geldi. 'Taşı toprağı altın'…
İnsanlar bu şehre para kazanmak için akın ediyor, fakat nelerini kaybediyorlar orası tartışılır. Servis derken elindeki buruşuk kağıdı ona buna gösteren Musa’yı fark ettim. Şirinevler’e gidecek, Müge Anlı’ya çıkacak! Abi param yok, telefonumda kontör yok, annem beni gönderdi. Üstüne engelli raporum var. Neden geldin Musa diyorlar? Hep tek cevap Annem gönderdi. Musa otuzlu yaşlarda ve düşünün bir anne sadece biletini almış git demiş. Musa nereye gidecek bilmiyor, bilse de sadece annem diyor. Belli anne küçük çocuk olsa cami avlusuna bırakır, fakat Musa otuzlu yaşlarda ancak böyle çözüm bulmuş. Dram dedim bu ülkede, çok Musalar var ve benim sadece karşılaştığım bir tanesi. Hemen polise başvurduk ve her şeyi anlattık ve Musa'yı orada bırakıp yola devam ettik.
Dram dedik, bu ülkede nice dramlardan bir tanesi bu… Bir de ülkeye diğer yönden bakalım; bir çorba parası bile cebine komadan aç, sefil İstanbul’a gönderilen Musa, bir taraftan ballı kaymaklı insanların üstünden geçinenlerin evlatları. Karmaşık bir durum, ve bu durum ülkede hayat felsefesi haline geldi. Hakkı yenilenler diğerlerine hizmet eder durumda. Hak dediğiniz sadece bir kavram olarak ortada geziyor yanına uğrayan kalmamış. Bunu yazıp çizenlerde, sen görürsün misali kadrolu adliye yolu muhatabı olmuş. İfade, soruşturma, mahkeme derken bir daha Musalar yazma bak, yoksa görürsün ebeyin telli donunu…
Merak ediyorum acaba karşılaşmadığım daha ne Musalar ve dramlar var acaba?