Öğrenmenin sonu yok deyince, aklıma ilk okul öğretmenin geldi.
Nasıl gelmesin ki? Kimi Teyzesi için “Anne Yarısı”, Kimi amcası için “Baba
Yarısı” der. Ben de İlkokul Öğretmenim Leman Kabacaoğlu için “Anne Yarısı”
derim.
Neden mi? Çünkü ilkokula başladığım yıl kabuklarını yolması çok hoşuma gittiği için
çenemde çıkan yaraları daima yolar ve sınıfa gidince öğretmeenin penisilin tozuyla
onları tımar ederdi. Bu yaklaşık bir ay kadar böyle devam etti. Bir gün de “Of artık
sıkıldım” demedi. Daima iyilikle yaklaştı. Hep “Erdoğan’cığım böyle yaparsan
daha kötü sonuçlar alacağız. Bu huyundan vazgeç” dedi!

*****

Öğretmenimi sevmemin başka bir nedeni de olağan üstü sevgi dolu olması ve
öğrencilerini meziun olduktan sonra da takip etmesiydi.
Birgün Adana’da oğlum Özgür, öğle üzeri eve geldiğinde bana “Baba ilkokul
öğretmenin seni görmek istiyor.” dedi Yanıt olarak “Oğlum öğretmenimin
Adana’da ne işi var? Bir yanlışlık olmasın?” dedim. O da “ben olduğu evi
biliyorum. Gel gidelim sana göstereyim.” dedi. Mecburen kalkıp gittim. Gerçekten
bir baktım Leman Öğretmenim. Hemen ellerine sağırdım ve öptüm. Kendine sarıldım.
Ağladım. Çünkü çok duygulanmıştım. Olayı sonra kendisinden dinledim.
Adana’ya gelince., “Benim burada bir öğrencim var. Erdoğan Varol. Onu
bulmak istiyorum.” diye kardeşine söylemiş. Konuşmaları dinleyen doktor hamının
kızı, “Benim Özgür adında bir sınıf arkadaşım var, soyadı Varol” demiş.
Öğretmenim de “sen onu bana bir göster bakayım” demiş. Görünce hemen tanımış
ve onunla bana haber göndermiş.
İşte zaman bazen böyle hoş sürprizler yapıyor insana. Ancak bunun sürpriz mi yoksa
dikkat mi olduğu konusunu size bırakıyorum…
Ve İlkokul öğretmenimle çekilen bir fotoğrafımı paylaşıyorum.
Bu seferlik de bu kadar!
Kalın Sağlıcakla!