Boğulmamak için çırpınıp durduğumuz şu hayat, şu acı günler bizi paramparça ettiği için mi geçmişi özleriz hep?
Karmaşanın içinde sağa sola savrulduğumuz, toz duman içinde kaldığımız için mi geçmişte kalan o güzel, alabildiğine dingin günleri özleriz?
Güvenimiz, inancımız derinden sarsıldığı için mi şimdi çok uzaklarda kalan, sırtımızı yasladığımız o güzelim dostlukları, insanları özleriz?
İki yanında çirkin, beton gökdelenlerin sıralandığı sokaklarda yürümek artık bizi mutlu etmediği için mi neşeyle top peşinde koştuğumuz mahallemizin o tozlu sokaklarını özleriz?
Özleriz...
Vita tenekesindeki çiçekleri,
arnavut kaldırımı yolları,
mangalda kızartılıp üzerine sana yağ sürülmüş ekmekleri,
gasnaklı uçurtmaları,
yazlık sinemaları,
25 kuruşluk şam tatlısını,
mahluta çorbasını,
nenemin muzip gülümsemesini
haylazlık yaptığımda annemin fırlattığı terliği,
Ve siyah-beyaz fotoğraflardaki dostları.
Bitmez özlediklerimiz.
Aydın Sihay
