Kuva*yı Milliye yavaş yavaş teşkilatlanıyordu ama henüz merkezi bir yönetimi, bir başkanı yoktu. Her il, her kasaba kendi çetesini kuruyordu. Ama amaç belliydi artık. Düşmanı kovmak.
Mondros Ateşkes Antlaşması yapılmıştı ama antlaşmalara sadece zayıf taraf uyardı. Güçlünün ve zalimin yöntemi belliydi. 47 gün sonra Fransızlar antlaşmayı ihlal ederek, Mersin'i işgal etti. Güneybatı tarafını ise İtalyanlara bıraktı ve böylece Osmanlı İmparatorluğu'nun Akdeniz ile bağlantıları kesildi.
Fransızlar yayılmaya başladılar. Adana, Pozantı, Karaisalı ve çevresini kontrol altına aldılar. Ama işleri zordu. Toros Dağları'nın dik yamaçları ve geçiş yollarının çoğuna Kuva-yi Milliye kuvvetlerin hakimdi. Fransızlar bunun üzerine Türk kuvvetlerinin yardım yolu olan Gülek Boğazı'nı ilhak etmeye başladı. Ama meydan boş değildi. Kuva-yı Milliye Kuvvetleri her fırsatta, Fransız kuvvetlerine darbe indiriyordu.
Toros dağlarından geçen demir yolunu denetlemek için Pozantı'ya bir birlik yerleştirdiler. . Birlik komutanı Binbaşı Mesnil'di. Mesnil'in eşi ise Pozantı güneyindeki Belemedik köyünde kurulmuş olan küçük hastaneyi yönetiyordu.
Kuva-yı Milliye demir yolunu ele geçirdi. Böylece, Fransız kuvvetleri de kuşatılmış oldu. Mesnil Pozantı'yı boşaltmak zorunda kaldı ve sürpriz bir kaçış planı hazırladı. 26 Mayıs 1920 gecesi, kaçış başladı. Ama işler planlandığı gibi gitmedi, dağlarda kayboldular.
Nereye gideceklerine karar veremez durumdayken dağda Gülekli Hasan Ağa ile eşi Hatice Hatun’a rastladılar. Hasan Ağa, Hatice Hatun’u geri göndermek şartıyla Fransızları dağdan çıkaracağını söyledi. İşaretleşmişlerdi karı-koca.
Hatice Hatun bütün gücüyle köye koşup, Kuva-yı Milliye Kuvvetlerine haber verirken, Hasan Ağa da Fransızları döndürüp, dolaştırıp Panzin Çukuruna (Karboğazı) götürdü. Ama Panzin Çukurunun dört tarafı tamamen sarılmıştı. Her taraftan, “Allah, Allah,” sesleri geliyordu. Fransızlar büyük bir kuvvet tarafından kuşatıldığını sandılar. Halbuki tamamı 44 kişiydi. Fransızlar,100 yaralı, 650 er, 1 binbaşı ve 23 subayla teslim oldular.
Mesnil’in aklı eşindeydi. Utana sıkıla sordu, “Eşim…,” dedi. Getirdiler eşini. Kadın Türk çetelerinden hiçbir hakaret görmediğin, kendisine çok iyi davranıldığını anlattı. Çukurova’da Fransızlarla Ermenilerin Türklere neler yaptığını, kazdıkları çukurları toplu mezarlar haline getirdiklerini çok iyi bilen Mesnil, sadece başını önüne eğdi. Utançla.
Sonra döndü askerlerine, onları onore etmek için dedi ki,” Vazifelerinizi çok iyi yaptığınız için hepinizin ellerinden sıkmak isterdim. Fakat şimdi buna ne sizin ne de benim vaktimiz müsait değil. Yine de, şerefli Türk ordusuna teslim olduğumuz için müteselliyim. Hayatımız emniyet altına alınmıştır.
Aradan bir süre geçti. Fransız parlamentosunda, konuşan bir milletvekili, Kuva-yı Milliye eşkıyası sözünü kullanınca, Hariciye Nazırı Briyan sözünü keserek, “Muhterem Mebus bilmelidir ki, eşkiya diye vasıflandırdığınız Türklere, bizim memleketimizde vatansever derler. Onlar vatanları için hayatlarını feda eden insanlardır, “ diye çıkıştı.
Bu zafer önemlidir, çünkü İşgal Kuvvetlerinin artık Ankara’yı muhatap almasının ve Ankara Antlaşmasının temelini teşkil etmiştir.
Keşke, 300 Spartalıyı merak ettiğimiz kadar, 44 Pozantılıyı da merak edip okusak.
İŞTE…
• SIRADAN BİR KÖYLÜ ÇİFTİN ÜLKENİN KADERİNİ DEĞİŞTİREN KAHRAMANLIĞI.
• 44 YİĞİT ÇETECİNİN SİLAHLARIYLA DEĞİL, AKLIYLA KAZANDIĞI ZAFER.
• DOSTA DÜŞMANA ASALETİNİ TESCİL ETTİREN TÜRK İNSANI.
VE
• BENİM ASLAN YÜREKLİ KADINLARIMIZA OLAN HASRETİM.
