Çok sevdiğim
bir arkadaşım, “Bugünlerde böyle acıklı şeyler yazma,” dedi. Haklı.
İçimizi karartacak, karamsar hikayelerden bir süre kaçınmalıyız.
Ben de bugün
sizinle gülüp gülmeyeceğinizi bilemediğim bir fıkra paylaşacağım. Ama….
Biri Türk,
biri Kürt, diğeri de Ermeni papaz, üç arkadaş bir yolculuğa çıkmışlar. Yaya.
Mevsim yaz, sıcak dayanılmaz. Yürü yürü yol bitmiyor. İyice susamışlar.Etrafta su içecek yer de yok.
Bir bağın yanına gelmişler. Üzümler olgun, dallardan sarkıyor. “İki salkım üzüm
yiyelim de ağzımız ıslansın bari. Parası neyse veririz,” diyerek bağa
girmişler.
Biraz sonra
bağcı gelmiş. Birde bakmış ki, üç kişi oturmuş, üzümünü yiyor. Kan beynine
fırlamış. Bu arada adamları incelemiş. Birincisinin kıyafetinden Ermeni ve
papaz olduğu da belli. Diğerinin konuşmasından Kürt
olduğunu anlamış. Üçüncüsü de bildiğin Türk.
Bağcı güçlü kuvvetli
ama diğerleri de üç kişi…Kafasını çalıştırmış.
Önce Ermeniye: dönmüş;
“Bak bu adam Türk, yesin malımı. Benim kanımdandır.
Helali hoş olsun.Bu da Kürt’tür ama din kardeşimdir. Sen niye yiyorsun benim
üzümü mü,” demiş.
Bu sözler,
sorumluluk yüklenmeyen, bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyen Türk'ün de,
Kürt’ün de hoşuna gitmiş. Adam, papazı bir güzel dövmüş.Pestilini
çıkarınca, yere uzatıvermiş.
Bağcı bu sefer Kürt’e dönmüş.
-“Müslümansın da, niye bağıma izinsiz giriyorsun.
Bu adam benim kanımdan, yediyse afiyet olsun, çünkü o Türk’tür. Kardeşimdir,” dedikten
sonra, bir güzel dayak da Kürte çekmiş.
Türkün hoşuna gitmiş bu olay. Zaten önünü arkasını
düşünmez ya. Üzümünü yemiş tam gidecekken. Bağcı Türk’e dönmüş ve,
“Tamam anladık Türk'sün, aynı kandanız, aynı dindeniz
ama sahibi olmadan başkasının bağına girilir mi,” diyerek eline almış bir odun
ve Türk’e tanınmaz hale getirmiş.
Dayağı yedikten bir süre sonra kendine gelen Türk,
Kürt’ dönmüş ve nefes nefese,
-“Biz,” demiş, “papazı dövdürmeyecektik.”
Akıllanmış, yani.
SİZ ŞİMDİ BUNDAN DA BAŞKA ANLAMLAR ÇIKARIRSINIZ AMA
GERÇİ…
