(Beyin boşluğu kabul etmiyor. Hukuk reformu deyince aklıma Dreyfus geldi. Dreyfus’u yazınca da Rosenbergleri hatırladım. Yazmamak olmazdı.)

İkinci Dünya Savaşı bitmiş, yerini soğuk savaşa bırakmıştı. ABD dünyadaki en büyük tehlikenin komünizm olduğunu söylüyordu. Senatör McCharty başlattığı cadı avıyla Amerika’yı bir korku imparatorluğuna çevirmişti. Canını kurtarmak isteyen onursuzlar, birbirini ihbar ediyordu. Bir “gizli tanık”, ya da bir“yalancı tanık” yeterliydi. Kimler tutuklanmadı ki? Robert Taylor, Ronald Reagan, Ellia Kazan, Bertolt Brecht, Paul Robson, LiliHelmann, Eisel kardeşler ve daha niceleri.
Ethel ve Julius Rosenberg bir işçi toplantısında da tanışıp evlenen mutlu bir çiftti. Ama sendika ile bağlantıları ve Yahudi olmaları onları önce hedef, sonra da kurban yaptı. Casuslukla suçlandılar. Güya Amerika’nın atom bombası planları ve uranyum hakkındaki bilgileri Ruslara satmışlardı.
Tutuklandılar ve elbette casusluk suçlamalarını kesin dille reddettiler. Ama mahkeme hızlı çalıştı ve 5 Nisan 1951’de Rosenberg çifti ölüm cezasına çarptırıldı. Bütün dünya karara tepki gösterdi çünkü elde hiçbir somut delil yoktu, her şey gizli tanıkların ifadesine uygun olarak gerçekleşti.
Tepkiler artınca, McChartyve ekibi Rosenberglerle pazarlığa başladı Sovyet ajanı olduklarını kabul ederlerse, idam edilmeyeceklerdi.Rosenbergler öneriyi reddetti.
Savcılar, bu sefer de karı-kocayı birbirinin aleyhinde ifade vermeye zorladılar. Ethel’e kocasının kendisine ihanet ettiğini, Julius’a da Ethel’in kendisini ele verdiğini söylediler. Ama ikisi de bu yalanları yutmadı.
Son olarak savcı Ethel’e kocasının suçlu olduğunun kesinleştiğini, suçunu itiraf etmesi halinde kendisinin affedileceğini,Ethel savcının yüzüne adeta tükürürcesine haykırdı: “Ey yollarını şaşırmış yiyiciler, ey satılmış insanlar, ey bu güzel dünyamızı kirleten iğrenç mahlukatlar! Cevap mı istiyorsunuz? İşte cevap: Sizin lanetlenmiş bağışlamanıza boyun eğip yaşamaktansa, suçlu bulduğunuz kocamla birlikte ölmeyi tercih ederim.”
İnfaz tarihi 18 Haziran olarak kararlaştırılmıştı. Oysa o gün evlenme yıldönümleriydi. Ölüme asla baş eğmeyen bu iki insan, idamın bir gün önce veya sonraya alınmasını istediler. Lütfetti adalet, bir gün sonraya aldılar. İnfaz, Edison’un icadı elektrikli sandalyede gerçekleşti.
İnfazın gerçekleştiği gün, Devler Bakanı William A. Carol şu iğrenç açıklamayı yapıyordu :“Rosenberglere suçu kabul etmeleri halinde telefona sarılacağımızı, hattın öbür ucundaki Washington’a durumu bildireceğimizi, idamın durdurulacağını, ve kendilerini hasretle bekleyen oğulları 6 yaşındaki Robert ile 10 yaşındaki Michael’e kavuşacaklarını söyledik…”
İyi de onlar ne dediler? “İyi ama suçsuzluğumuza inanan milyonlarca insan ne olacak? Onlar bizim çocuklarımız değil mi? Böyle bir şeyi onlara nasıl anlatırız?”
NE YİĞİTÇE, NE ASİLCE, NE MERTÇE, NE ONURLU SÖZ ŞUNLAR.
• Ey yolunu şaşırmış yiyiciler; Sizin lanetlenmiş bağışlamanıza boyun eğip yaşamaktansa, suçlu bulduğunuz kocamla birlikte ölmeyi tercih ederim.”
• Suçsuzluğumuza inanan milyonlarca insan bizim çocuklarımız değil mi? Yaşamak uğruna bunu onlara nasıl yaparız.
NOT: BENİM YERİM KALMADI. SİZ LÜTFEN;
• Melih Cevdet Anday’ın Rosenbergler için yazdığı şiiri ve
• Ethel’in ölmeden önce çocuklarına yazdığı mektubu bulup okuyun.
ANLATMAYA ÇALIŞTIKLARIMDAN DAHA ÇOK ŞEY ANLAYACAKSINIZ.