Türkiye’de son yıllarda derinleşen, sessizce yayılan bir salgın var: Yoksulluk. Yıllardır istatistiklerde yerini bulan bu kriz artık sokaklarda, evlerde, belleklerde yer edindi! Aileler en temel gereksinmelerini karşılayamaz duruma gelirken, ekmeğin gramajını düşüren marketler, pazarda taneyle sebze alan yurttaşlar, okula aç giden çocuklar bu gerçeğin birer parçası. 

Yoksulluk, bir ekonomik sorun değil yalnızca… Toplumu derinden sarsan bir bunalım! İşsizliğin her geçen gün arttığı, asgari ücretle geçinmenin olanaksız duruma geldiği bir ülkede, milyonlarca insan günü nasıl çıkaracağını düşünüyor. Bugün Türkiye, yalnızca gelir eşitsizliğiyle değil, “çalışsa bile yoksul kalanlar” gerçeğiyle de yüz yüze! 

***

Bu sistem, yoksulluğu ortadan kaldırmaya değil, onu yönetmeye odaklanmış durumda. Anımsarsınız, “iktidar” sıkça yoksulluğa çözüm ürettiğini değil de “destek sayısının” arttığını yineler!  Ekonomik sistem, milyonlarca insanın düşük maaşlarla çalışmasını, borçlanarak yaşamayı sürdürmesini istiyor, daha güçlü olmak için! Çünkü ucuz iş gücü, büyük anaparadar grupları için vazgeçilmesi düşünülmeyecek bir fırsattır! Hakları yasalarla kısıtlanarak, açlık sınırı altında çalışmaya zorlanarak yaşama karşı uğraş veren emekçilerin yoksulluğu değil, anaparaya koyduğu artı değerdir önemli olan!

Emekçinin, yoksulluktan kurtulmak için sistemi değiştirme/ söz sahibi olma gücünden yoksun olduğu bir düzende; emek değersizleşirken, yoksulluk yalnızca bir ekonomik veri değil, toplumsal bir kontrol mekanizmasına dönüşüyor! Bankalara borçlanan, sosyal yardımlarla yaşamda kalmaya çalışan kitleler, sistemin ekonomik/ siyasi dengelerinin korunmasına “zorunlu” olarak katkı veriyor. İnsanlar yaşamda kalma çabası verirken, yöneticiler bu “kırılgan yapıyı” sürdürülebilir bir araç olarak görüyor.

***

Yoksulluğun yalnızca ekonomik değil, aynı zamanda siyasi bir denetim aracı olduğunu sokakta/ pazarda/ markette alışveriş yaparken tanık oluyoruz! Geliri düşük olan yurttaşlar, politikayla ilgilenmek yerine yaşamda kalma uğraşına odaklanır doğal olarak; çalışmazlarsa gereksinmelerini karşılamaktan da uzaklaşırlar!

Seçimler yaklaşırken, hükümetler kısa süreli yardımlarla kitleleri kendi politikalarına bağlamaya çalışır. İşsizlik ya da çalışırken patronun işten çıkarma korkusu, halkın karşı koymasını engeller; sosyal yardımlar, sistemin sürekliliği için bir ödül mekanizmasına dönüşür. Ekonomik krizler bilinçli şekilde yönetilerek 'istikrar' söylemi üzerinden oy kazanılır. Halk ekonomik belirsizlik içinde bırakıldıkça, “iktidara” olan bağımlılık artar. Sistem için yoksulluğun çözümü değil, sürdürülebilirliği amaçtır!

***

Kurban Bayramı yaklaşıyor. Ancak milyonlarca asgari ücretli, emekli, yoksul yurttaş için bayram artık sevincin/ dayanışmanın değil, ekonomik sıkıntının somut biçimi... Kurbanlık fiyatları, çalışan ya da emekli için zorluklarla dolu. Kazancı zorunlu gereksinmelerine yetmeyen emekçi, bayram alışverişi yapabilmek için ya borçlanmak ya da en temel gereksinmelerinden uzak durmak zorunda. 

Et tüketiminin lüks olduğu bir ülkede, bayram sofraları kurulamıyor artık. Borçla kutlanan bayramlar çözüm olmaktan öte, milyonları daha sorunlu geleceksizliğe sürüklüyor. Yoksulluğun derinleştiği bir ortamda, Kurban Bayramı artık dayanışmanın değil, ekonomik uçurumların daha da belirginleştiği bir zaman dilimi…

***

Yoksulluk salgını, sistemin sürekliliğini sağlamak için yönetilen bir bunalım olsa da halk bilinçlenip örgütlenirse, hakça paylaşım olası... Bugün milyonlarca insan, hak ettiği yaşam düzeyinden uzak, bu salgın her geçen gün daha fazla kişiyi içine çekiyor. İnsanların yazgıları banka kredilerine,yoksulluğun büyümesine aldırmayan yardımlara tutsak ediliyor. 

Unutmamalı; yoksulluk yazgı ya da, bireysel bir seçenek değildir... Sistemin yapısal, derinleşen yüzüdür! Sistem, milyonları yoksulluğa tutsak etmeyi, salgınları güçlü kılmayı, toplumsal dayanışmanın/ örgütlü çabalamanın/ emeğin değer bulmasının önünde engel olmayı “hep” sürdürecek. İnsanları açlık sınırında tutan bir sisteminsürdürülebilir olması olası mı; sorgulayın!Bayramlar umut, neşe, paylaşmak anlamına gelecek; çünkü yaşam hep var!