Makinenin, daha doğrusu bilgisayarımın başına oturduğum zaman, kafamın içindeki gürültü ve patırtı başım kazan gibi olur.. Kafamın içinde Dünya’nın ve Türkiye’nin tüm sorunları dört dönüyor. Kuyrukları birbirine değmeyen tilkiler misali, fikirler birbirini yakalamaya çalışırlar.

Ben ise, tüm bu gürültü içinde ne yapacağımı şaşırmış durumdaydım!

Ancak hemen farkına vardım ki, başka bir şeye ihtiyacım var. Ne olduğunu hemen söyleyeyim: “Sessizlik”

Sessizliğin ne kadar önemli olduğunu biliyorsunuzdur. Tarif etmeme gerek yok.

*****

Malum 2023 bitti ve yani yıl geldi. Bakalım 2024 neler getirecek? Tüm iyiliklerin Ülkem, Dünya ve İnsanlık için hayırlı olmasını diliyorum.

Duamı ailem için de yineliyorum.

Çünkü, ailenin sizin için de önemli olduğunu biliyorum.

Çünkü, ailenin insana ne kadar büyük destek olduğunu biliyorum.

Çünkü, ailenin insanları nasıl koruduğunu biliyorum.

Bu çünküleri, ne kadar çoğaltabileceğinizi biliyorum.

Ve gerisini size bırakıyorum…

*****

Bu yazıyı İstanbul’dan yazıyorum. Dün burada 3 lise arkadaşımla bir araya geldim. Nafi Kasapoğlu, Musa Kerpiç ve Ahmet Güner…

Korkmayın. İlk yazdıklarımla ilgili birşey konuşmadık. Dünyayı kurtarmaya kalkmadık!  Ne olacak bu ülkenin hali demedik. Sadece yemek yedik, çay içtik ve bol, bol okul anılarımızdan bahsettik. Bazı fotoğraflara baktık. Sonsuzluğa geçen arkadaşlarımızı yad ettik. İyi oldu. Size de öneririm.

Bu tür sohbetler sonrası, kafanızdaki anılar sessizliklerini bozuyor ve insanı kendine getiriyor.

Bu toplantıda, attığımız bir fotoğrafı paylaşıyorum. Ancak ne üzücüdür ki, bunların yarısından çoğu şuanda aramızda değil.

Bugünlük de bu kadar.