Daroğlu diyor ki, “Partimi kayyıma mı bırakayım?” Bırak ve düş bu milletin yakasından. Ne demek “partim”? Parti babanın malı mı? Nereden senin oluyor? Yeteri kadar küçüldün. Yok olmadan “kötrüm ve boş muhitinde meraretinle” baş başa kal, namusunla çürümeyi ve yok olmayı bekle. Bu vatanı er geç kurtaracak nice kahramanlar var. Hem de en ümitsiz anda bir güneş gibi doğarak.
Dinle bak: Savaş tüm korkunçluğuyla sürüyordu. Bir İngiliz gemisinden atılan büyük bir bomba Morto Koyu sırtlarındaki bir topçu birliğimizi toptan yok etti. Sadece Seyit Ali Çavuş sağ olarak kurtulmuştu. Acı çekiyordu Çavuş. Etrafındaki manzara korkunçtu.
Kurtulduğuna sevinmeli mi, yoksa bir şeyler yapmalı mıydı? Bataryada tek top sağlam kalmıştı ama onun da vinci kırıktı. Mermileri namluya bir türlü süremiyorlardı. Yüzbaşı Hilmi Bey, etrafında birilerinden yardım almak için bataryadan uzaklaştığı sırada Niğdeli Ali ve Koca Seyit ümitsiz ve hayli perişan vaziyette ne yapacaklarını düşünüp duruyorlardı. Ama duracak zaman değildi. Ya istiklal ya ölümdü.
Birden, Seyit Ali 257 kiloluk bombayı kaldırdı, taşıdı, topun namlusuna sürdü ve ateşledi. Bomba Queen Elizabeth gemisinin bacasından içeri girerek gemiyi ortadan ikiye ayırdı ve batırdı.
Peki kolay mıydı 257 kiloluk bombayı kaldırmak? Herkes bu kadarını anlatıyor ama elbette o kadar basit değildi olay.
Mermiyi kaldırışı aniden olmuştu. Demir basamaklara tırmanırken üç kere inip çıktı. Dizleri bükülüyor, ayakları birbirine dolanıyordu. İnlemeye başlamıştı. Yanındaki arkadaşı Niğdeli Ali, Seyit'in göğsünden ve omuzundan gelen kemiklerinin çatırdamasını duyuyor, hayret ve dehşet içinde seyrediyordu, Seyit’i. Ağzından ve burnundan kan gelmeye başlamıştı. Ama vazgeçmedi ve tarihin akışını böyle değiştirdi o büyük kahraman.
Aynı gün Çanakkale Boğazı Müstahkem Mevki Kumandanı Cevat Paşa, ödül almıştı. Seyit onbaşıya onbaşı rütbesini veren kişiydi Cevat Paşa. O merminin bir insan tarafından kaldırılışına bir türlü inanamıyordu. Bir kere de kendi huzurunda kaldırmasını istedi. Denedi Seyit, ama başaramadı.
İyi de, o zaman nasıl başarmıştı. Cevap kolay: Mevzubahis olan vatansa, her Türk muhtaç olduğu kudreti damarlarındaki asil kanda buluyordu. Ve mevzubahis olan vatandı. O an kendisi değildi Seyit.
Peki, ya o resim diyeceksiniz. O top mermisi orijinalinin ahşaptan yapılmış bir modeliydi ve resim tarihe bir belge bırakmak için sonradan çekilmişti.
Rahat uyu büyük kahraman ve rahat uyuyun Çanakkale aslanları. Vatan size her zaman minnettardır. Bunu er geç aymaz zavallılar da anlayacaklardır.
Şimdi kalkmış bir meczup, “Partimi kayyıma bırakmam,” diyor. Sanki vatan kurtaracak. Senin karşında, gerektiğinde 257 kiloluk top mermisini tek başına kaldıran gerçek kahramanların torunları var.
Olacak. Mutlaka olacak. Geceler Tulû-i haşre kadar sürmeyecek. Süremez, sürdürmezler. Milletin ortak ruhu, ortak aklı bir araya gelecek ve bu kasıtlı kötülükler, hainlikler bitecek, gelecek nesiller, namuslu insanların yaşadığı bir ülkenin vatandaşları olacak.
Ben görecek miyim o günleri? Görmesem de ne gam. Çocuklarımın, torunlarımın göreceğinden o kadar eminim ki…
BUTLAN POSTUNA BÜRÜNDÜĞÜNÜ ZANNEDEN ÇAKMA KURTLARIN NE HÜKMÜ OLABİLİR Kİ? ONUN DERİSİNİ YÜZER, GERÇEK YÜZÜNÜ MİLLETİN ÖNÜNE KOYARIZ.
Not. İlk satırdaki, ilk kelime bir yazım hatası değil, bir meczubun yeni soyadıdır. Bilerek küçük harfle yazdım.
