Bir haftadan beri Emin Çölaşan’ın “Önce İnsanım Sonra Gazeteci” adlı kitabından hareketle, İNSAN olma kavramını, futbolcudan önce insan olan futbolcuların hayat hikayeleriyle anlatmaya çalışıyorum. Kuşkusuz “her şeyden önce insan olan” futbolcular anlattıklarımdan ibaret değil. Her meslekte, önce insan olduğunu unutmayan sayısız İNSAN var. Ama sanırım gaye hasıl oldu. Hikayesini anlattığım ilk futbolcu, Sokrates’in idollerinden birinin John Lenon olduğunu hatırlayacaksınız. Diziyi onunla bitirirsek, Sokrates’in değer yargılarını daha iyi anlayacağımızı sanıyorum.
9 Ekim 1940'da Liverpool’da doğdu. İki yaşındayken, annesiyle babası boşandı ve aile dağıldı. Teyzesi ve eniştesi tarafından büyütüldü. Annesini ancak lise çağında tanıyabildi ama o da trajik bir kaza sonucu öldü.
1955'te Teyzesi ona ilk gitarını hediye etti. Bu dönemde Paul Mc Cartney'le tanıştı. Ringo Starr da gruba katılınca, dünyanın gelmiş geçmiş en iyi müzik grubu sayılan The Beatles’ı kurdular.
Özgürlükçüydüler. Meslek onurları vardı. 1966'da Filipinler turnesi sırasında devlet başkanı kendilerini davet etti ama onlar resmi davetleri kabul etmedikleri söyleyerek reddettiler. Bu davranış hakaret sayıldı, dönüşte, hava alanında saldırıya uğradılar.
1964’te Amerika’da, 23 şehri kapsayan bir turneye çıktılar. İlk konserleri Jacksonville’de idi. Duydular ki, konserde zenciler, balkonun arka sıralarında, salonda ise beyazlardan arta kalan yerlerde oturacaklardı.
Organizatörleri çağırdılar ve duydukları doğru ise, konsere çıkmayacaklarını söylediler. Organizatörler, ”Tamam,” dedi ama yutmadılar. Bir basın toplantısı düzenleyerek, “Eğer, zenciler istedikleri yere oturmazlarsa, konsere çıkmayacağız,” dediler.
Organizatörler kabul etmiş göründüler ama ya dediklerini yerine getirmezlerse… Tuttular, sözleşmeye 40.000 dolar tazminat koydurdular. Seyircilere saygılarından dolayı sahneye çıkacaklar ama oturma düzeninde bir aykırılık görürlerse hem 40.000 dolarlık tazminatı alacaklar, hem de konseri yarım bırakacaklardı.
Sonuçta Beatles herkesten önce salona geldi; girişi kontrol etti; gelenleri karşıladı ve herkes gönlünün istediği yere oturdu. Gecenin favori şarkısı çok anlamlıydı. Hep bir ağızdan söylediler: “All together now.” Yani, “Şimdi hep beraberiz.”
John Lennon’ın beni çok etkileyen bir anekdotuyla konuyu bitirelim. Lennon çocukken okulda bir anket yapılır. Soru şudur:
- “Büyüyünce ne olmak istiyorsun?” Cevap, “Mutlu olmak istiyorum.”
-“Soruyu anlamadın galiba,” derler Lennon’a
-“Hayır,” diye cevap verir Lennon. “Siz hayatı anlamamışsınız.”
Gerçekten; hayatı anladık mı acaba? Önceliklerimiz ne? Beklentilerimizle, beklememiz gerekenler örtüşüyor mu? Uğruna savaş verdiklerimiz, hayatın gerçek amacı olabilir mi? Eğer mutlu olamayacaksak, başka şeyler beklemeye gerek var mı?
GALİBA, MESLEĞİMİZ VE YAŞIMIZ NE OLURSA OLSUN, ÖNCE,
