24 Temmuz 1923’te Lozan Antlaşması imzalanmış, yeni Türk Devleti’nin bağımsızlığı kabul edilmişti. 2 ay sonra, 13 Ekim 1923’de Ankara, Hükümet Merkezimiz oldu.

Artık, rejimin adı konmalı, devlet başkanı da seçilmeliydi. Üstelik bazı yabancı ülkeler Lozan Antlaşması’nı onay için Türkiye’deki yeni rejimin adının açık şekilde ilan edilmesini istiyorlardı. Bunun için, İcra Vekilleri Heyeti’nin istifası ve Meclisten güven oyu alacak bir kabinenin acilen oluşturulması gerekiyordu. 

Bilinen olaylardan sonra, 28 Ekim 1923 akşamı Mustafa Kemal, bütün kabineyi Çankaya Köşkü'ne davet etti. Tarihimizin en önemli gecelerinden biriydi. Mustafa Kemal ertesi günü  Cumhuriyeti ilan edeceklerini bildirdi. 

O gece İsmet Paşa’yla sabaha kadar çalışarak, her şeyi son bir kez yeniden gözden geçirdiler.    

İşte, iç ve dış şartların doğurduğu bu hızlı gelişmeler sonucu, 29 Ekim 1923 akşamı Cumhuriyet ilân edildi. 

Artık bütün dünya çağdaş Türkiye ile tanışıyordu. Demokrasiye giden yol aydınlanmıştı. "Egemenlik kayıtsız, şartsız milletindir" kuralı, Türkiye Cumhuriyetinin vazgeçilmez, vazgeçirilemez. İlkesi olmuştu. Demokrasinin bütün kurallarının zamanı geldikçe uygulanması, Türk milletinin, siyasal haklarını dilediği gibi kullanması, ülkede çoğulcu demokrasinin işlerlik kazanması, yeni Türkiye’nin, yeni yol haritası idi. 

Ancak çağdaşlaşmayı amaçlayan, büyük devrimlerin yapıldığı bu dönemde, muhalefetteki aymazlar aralarına katılan gericilerin ve Cumhuriyet rejimini yıkmak isteyen fırsatçıların gizli faaliyet odakları haline geldi. Bu yüzden, şartların henüz uygun olmadığı bir dönemde, çok partili rejim, ister istemez bir süre daha ileriye bırakıldı. Her şey adım adım gerçekleştirildi. Ama misyonlarını bugünkü torunlarına devreden yobazlar, zaman zaman yer altındaki karanlık mahfillerde saklansalar da, her fırsatta, kendi terminolojileriyle “huruç” ederek hainliklerini sürdürüyorlar.

DEMEK İSTİYORUM Kİ,

• Bu devlet kolay kurulmadı. Kimse de kuruluşunu lütfederek, gönül rızasıyla, bize gümüş tepsiyle sunmadı. Mayasında kan vardı, azim vardı, şehitlerimiz vardı.

• Atatürk TEK ADAMDI. Ama bu her şeye tek başına karar veren, her şeyin doğrusunu kendisinin bildiğini söyleyen, yanlışlarını inat ve ısrarla sürdüren despot bir tek adamlık değildi. Tekti, çünkü çoğu zaman YALNIZDI. O açıdan Atatürk’ün tek adamlığı, aslında YALNIZ ADAMLIKTI.

• Elbette gerçek arkadaşları, kardeşçe bağlı olduğu dostları, arkasını dönebileceği yoldaşları da vardı. Ama ileri görüşü, inanılmaz vizyonu sayesinde düşmanlarından olduğu kadar KARDEŞLERİNDEN BİLE SAKINMASI gerektiğini biliyordu.

• Bugünü bize sağlayan gerçek Başkumandan Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü, onun silah arkadaşlarını, şehitlerimizi, gazilerimizi, bugüne kadar vatan uğrunda çalışan, göğsünü gere gere, ”Ne mutlu Türküm diyene,” diyebilen herkesi sevgiyle, saygıyla, minnetle selamlıyor, huzurlarında şükranla eğiliyor ve milletime bir kez daha O’nun sözleriyle haykırıyorum: “Ey, yükselen yeni nesil, gelecek sizsiniz. Cumhuriyeti biz kurduk, onu yükseltecek ve yaşatacak sizlersiniz.”

BİZ DE,

• YAŞATMAYA SÖZ VERDİK; YAŞATACAĞIZ.