İçlerinde bu satırların yazarının da bulunduğu münafıkların öncelikle kabul etmesi gereken bir gerçek ortada “lök gibi” duruyor:
-Dünyada bir ‘barış rüzgarları’ esiyor!
Bu rüzgarları estirenlerin savaşçı kimliği olayı hafifletemez. Alabildiğine ağır bir barış rüzgarı bu… Tıpkı estiği zaman büyük felaketlere neden olan El Nino, Katrina, Maria, İrma vb gibi ünlü kasırgalar şiddetinde bir barış rüzgarı…
Rüzgarın şiddetiyle barışın ağırlığını en güçlü biçimde hissedenler Gazze’de yaşayan Filistinliler. Bunun için onların hiç sesi çıkmıyor. Barış masasında onlar yok! Nasıl olsunlar ki, Gazze’deki 65 bin 419 Filistinli dünyanın “tarafsız bakışları” altında öldürüldü.
Ortadoğu barışının tam anlamıyla bir barış olmadığını, geçici bir ateşkes anlaşması/ niyet anlaşması olarak kabul edilmesi gerektiğini konunun uzmanları söylüyor. Ama biz onlara değil, “tayyare medyamıza” bakmak durumundayız!
Böyle bakınca ne görüyoruz?
Bu ağır barışın birinci kahramanı ABD Başkanı Donald Trump ise hemen ardından ipi göğüsleyen ikinci lider de Tayyip Erdoğan’dır!
O yüzden kuvvetli biçimde alkışlıyoruz. Onun barışçı özü Ortadoğu’dan önce kendi ülkesinde ortaya çıkmıştı:
-Türk, Kürt, Arap birlikte yürüyeceğiz!
Kürtlerin temsilcilerini biliyoruz. Siyasi hamurunda en fazla Türk kimliği olan parti da belli…
Peki bu üçlü de Arap kimliğini hangi parti temsil ediyor?
Ama bu çok önemli değil. Şimdi gündemde barış var. Bir de çok barışçı bir liderimiz!..
Erdoğan barış yapmayı seviyor!
Doğal olarak şöyle bir talep de gündeme geliyor:
-Acaba Türkiye’nin kurucu partisi unvanı yanında seçmen nezdinde ülkenin birinci partisi olan Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) ile de bir barış anlaşması yapabilir mi?
Bu anlaşma çerçevesinde iddianameleri olmayan davalar ile hapishanelere tıkılmış, seçilmiş belediye başkanlarını serbest bırakabilir mi?
En başında İstanbul Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu var. 19 Mart 2025’den beri tutuklu. İBB Başkanı “Ben niye tutukluyum?” diye soruyor. İddia makamı derin sessizlik içinde somut bir kanıt sunarcasına susuyor:
-Daha belli değil. Biz öğrenince size de söyleriz!
Dünya çapında bir barış markası haline gelen liderin azıcık da kendi ülkesiyle ilgilenmesi gerekir diye düşünenler vardır herhalde.
Tayyareciler bu konuya de eğilseler ne güzel olur. Ülkede iç barışın olası şartlarını yazsalar mesela… Ne bileyim diyebilirler ki:
-Onlar da söz vermeliler, bir daha seçim kazanmayacağız!
Bu kadar açık yazmak da utananlar olabilir. Ooo onlar neler yazdılar, bu da bir şey mi? Onlarda öyle bir duygu kalmadı, diye düşünenler de var mıdır?
İç barış için hapishanelerde olanları hatırlamak lazım.,. İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu, Esenyurt Başkanı Ahmet Özer, Beşiktaş Başkanı Rıza Akpolat, Beykoz Başkanı Alaattin Köseler, Şişli Başkanı Resul Emrah Şahan, Beyoğlu Başkanı İnan Güney, Beylikdüzü Başkanı Murat Çalık, Büyükçekmece Başkanı Hasan Akgün, Gaziosmanpaşa Başkanı Hakan Bahçetepe, Avcılar Başkanı Utku Caner Çaykara, Bayrampaşa Hasan Mutlu, Şile Başkanı Özgür Kabadayı, Adana Başkanı Zeydan Karalar, Antalya Başkanı Muhittin Böcek, Manavgat Başkanı Niyazi Nefi Kara, Seyhan Başkanı Oya Tekin, Ceyhan Başkanı Kadir Aydar.
Ayrıca partisi tarafından aday gösterilmedikleri için yukarıdakiler gibi “seçim kazanma suçu” işlemeyen İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Tunç Soyer ile Sarıyer Belediye Başkanı Şükrü Genç’i de saymak gerekiyor.
Şimdi yazıyı bağlayalım. Mademki barışçı bir lider iş başında, bütün dünyayı barışa gark ediyor. O zaman ülke nüfusunun tamamının aklındaki soruyu buraya yazmalıyız:
-Türkiye’de Türk barışı mümkün mü?
