İstanbul’un işgali yıllarında bir Türk okulunu gezen Fransız generallerinden M.Bramon,
bir kız öğrencinin yaptığı elişini beğenmişti. Generalin
bunu almak istemesi üzerine, öğretmen öğrenciye yaptığını armağan etmesi teklifinde bulunmuş, fakat öğrenci buna son derece sinirlenerek:
- “Hayır, bir çöp bile vermem,” diyerek bu teklifi şiddetle reddetmişti.
Aradan yıllar geçtikten sonra aynı okula Atatürk gelmiş, aynı öğrenci bu kez, düşman
generaline vermediği aynı elişini Atatürk’e armağan etmek üzere uzatmış ve heyecanla
şöyle demişti:
-“ Büyük Atam, bu değersiz hediyenin kabulünü rica ediyorum. Bu işimi bir zamanlar hocam, memleketimin işgali zamanında, Fransız Generali Mösyö Bramon’a armağan olarak vermemi rica etmişti. Halbuki ben, bu arzuyu reddetmekle düşman ellerinde bir çöpümü bile görmek istemediğimi söylemiştim. Şu dakikada içimden gelen bir istek ve sevgiyle armağanımı kabul etmenizi rica ediyorum.”
Ata’nın bu sözler üzerine kaşları çatılmış ve sert bir sesle;
- “Kızım, Türkiye’ye kin yakışmaz!.. Biz herkesle dostuz. Çektiklerimiz, başımızda bulunan saltanat devrinin büyük hatalarının neticesidir. Avrupalıların, Türk kızlarının eserlerini hayranlıkla seyretmeleriyle fikirlerini değiştirebilir miyiz? Sen onu o zaman verseydin, şimdi şanlı Türk kızlarını temsil eden bir eser Avrupa duvarlarını süslerdi.”
(Kaynak: Nükte ve Fıkralarla Atatürk, s.342-343-Niyazi Ahmet Banoğlu)
ELBETTE..