ankara kar altındaydı
cenaze aracı cumhuriyet’e yanaştı
yağmur titretirken içimi, uğur mumcu’nun tabutunu sırtladım
küçücük boyumla dev gibi gençlerin arasına daldım
tabut karanfil bahçesiydi
insanlar gözyaşı bohçası
***
nefesimizle ovarak üşüyen ellerimizi
ve sakınmayarak ıslanan başlarımızı
tabutun önünde sıralandık
kubilay altuntaş, bülent akkaya ve ben
bir de koca Türkiye, ki her renginden…
***
cumhuriyet’ten çıktık cebeci’ye
başkent inliyordu ‘yiğidim, aslanım’ diye!
bülent, aksayan ayağına rağmen
kale gibi dimdik duruyordu
omuzlar üzerindeydi uğur mumcu
acısı canımıza vuruyordu
ankara böylesi kalabalığı
ilk kez görüyordu
***
ne bir haram yedi, ne cana kıydı
ekmek kadar temiz, su gibi aydı
hiç kimse duymadan hükümler giydi
şimdi bir tabut içinde önümüzdeydi
***
bir şükran, bir özge, bir özgür
bir de keskin kalemi kaldı ardında
ankara hala kar altında
ankara hala zan altında
***
yıllar geçti ama
değişmedi sahnenin dekoru
uğur mumcu yaşıyor da
yokluğu…
çok bilinmeyenli bir soru!
***
bir yıl geçti bu yazımın ardından
güya, ‘uğur mumcu meydanı’ var adana’da, ama anıtını hala dikemedik
yıllar geçti bir babayiğit çıkıp anıtını yaptıramadı ama izmirliler daha dün dev bir nazım hikmet heykelini dikti karşıyaka’ya!
biz uğur mumcu’yu hala istasyon meydanı’ndan çıkaramadık
gönderdikleri davetiyelerde ve miting pankartlarında hala istasyon meydanı yazanlar var
bırakın anıtını dikmeyi, uğur mumcu’nun adını bile yazmaya…
korkuyorlar!
