İnsan bazen hiç yapamayacağı şeyler için de söz verir. Hem de hiç düşünmeden, boş bulunarak. Ama aslında sevdiklerini üzmemektir amaç. İsterse, yalancı desinler ona, isterse, dönek. Yeter ki sevdikleri mutlu olsun. Hiç olmazsa bir an.
Orhan Seyfi Orhon… Kızı çok hasta ve bir alev halinde babasının ellerindedir. Kız,öleceğini hissetmiştir artık. Çok seviyordur babasını ve hiçbir şart altında üzülmesini istemiyordur.
Hiç olmayacak bir şey ister babasından.
-“Ben ölürsem, ağlamayacaksın. Söz mü”, der.
Ve şair kızına söz verir. İçin için ağlayarak. Hani derler ya, gözyaşlarını içine akıtarak.
Kaçınılmaz gün gelir. Kaybeder kızını, şair. Acı, bir volkana dönüşür yüreğinde. İçini dökmelidir. Döker de. En iyi bildiği şekilde. Kağıda. Ama duramaz sözünde. Durmaya çalışır ama duramaz. Mümkün mü ki durmak. Sitem eder göz yaşlarına. “Hani ey gözyaşım, akmayacaktın,” diye
Her dinleyen için farklı çağrışımlar yapsa da, dinleyenlerin tamamını, bilinmez hüzünlerin ıssız sahillerine çeker bu dizeler.
Şair burada kendine hitap etmektedir. Yani, bir alev halinde eline düşen, kızıdır.
1951’de, Yusuf Nalkesen alır bu şiiri ve Muhayyer Kürdi makamında duygusal bir şahesere dönüştürür.
Hani o bırakıp giderken seni
Bu öksüz tavrını takmayacaktın?
Alnına koyarken veda buseni,
Yüzüme bu türlü bakmayacaktın?
Hani ey gözlerim bu son vedada,
Yolunu kaybeden yolcunun dağda,
Birini çağırmak için imdada,
Yaktığı ateşi yakmayacaktın.
Gelse de en acı sözler dilime,
Uçacak sanırdım birkaç kelime.
Bir alev halinde düştün elime,
Hani ey gözyaşım akmayacaktın?
• SİZE NASIL BİR ÇAĞRIŞIM YAPTIRIYOR?
