Bazı insanlar, "düzlüğe çıkınca" sizinle aştıkları yokuşları unuturlar..
Tabiat kuralıdır!..
İnsanların size olan ihtiyaçları bittiğinde, "sadakatleri" de biter..
Çünkü "minnet duygusu" taşınamayacak kadar ağır bir yüktür..
***
Ancak işin gerçeği başkadır..
Bir insana ihtiyacınız bittiği halde;
"Değer vermek, kıymetini bilmek ve vefa göstermek" ruhtaki asaletin ve karakterin ortaya dökülüş biçimidir..
Bu kimseye sonradan öğretilemez, ya vardır ruhunda; ya da yoktur..
"VEFA", ASALETTEN GELİR..
Asil dostlarınız yaşamınıza renk kazandırsın!..
