Ah ulan Dünya, neyine inanayım senin demiş ozan.

İnsanım diyenin açık sözlülüğü bu ülkede hep sopayla dövülmesi olmuş ödülü.

Şu kısa zamanda kimleri kaybettik?

Ferdi Tayfur, Volkan Konak, Edip Akbayram, Kâhtalı Mıçı, Yavuz Top.

En son ülkenin Barış gelmesi için hayatının büyük bölümünü acı içinde yaşamış birisi Sırrı Süreyya Önder,

Kendi ağzından Kürt Şehrinde Türk ana ve Babanın çocuğu olarak doğmuş biriyim.

Ülkede senden olmayanın hakkını aramanın karşılığı zulüm olarak hep karşımıza çıkmıştır. O bu zulmü hep tüm bedeninde hissetmek uğruna Türk, Kürt kardeşliğini savunmuş demokrasi elçisidir. Kendine has mizah anlayışı ile tüm toplum nezdinde bir hoş seda bırakmıştır. Ülke son yıllarda meclis odaklı kaç kişiyi hatırlıyor düşünün? Kaç yıllar olmuş dik duruşu ülkesi adına çektiği acıyı dışa vurmayan Kamer Genç. İnsanlar yaşadığı sürece bıraktığı iz ile anılır ve toplumda sevgi tohumları üzerlerinde hep yeşerirdi. Kötü bir huyumuz var yaşarken değerini bilmediğimiz nice kahramanlarımız var, öldüğünde hatırlasan ne olur hatırlamasan ne olur!

Zaten çok değil birkaç gün ağıt, sonrası herkes normal yaşantısına devam ediyor. Ülkede muhalefet olmanın ne kadar zor ve meşakkatli bir yaşam olduğunu çok insan bildiğinden kolayı seçip güçlünün yanında durmanın bir yetenek olduğunu düşünen çok insan var.

Bu ülke birçok değerini yok etti, sonrası Timsah gözyaşları ile ortamı savuşturma haline gelmiş. Adına numara derseniz daha iyi olur diye düşünürüm.

Evet, bu Dünya’dan bir Sırrı Süreyya önder geçti ve hep olduğu gibi iyi insanların çabuk göçtüğü halleri yaşıyoruz. Hani ozan demiş ya, “Demirin tuncuna insanın puştuna kaldık”, o iyi insanlar atlarına binip gittiler.

Başlıkta dediğim gibi,

Yaşarken dövüyoruz, ölürken seviyoruz!