Ülkemizde iktidar müdavimi olan sağ partiler her daim “gelişme eksenli” politikaları benimsediler. Doğal olarak çok geliştiler. Sadece ülkemizin uluslararası unvanı değişmedi:

-Az gelişmiş ülke!

Uluslararası para merkezleri, bu kategoride yer alan devletlere daha fiyakalı bir isim verdiler:

-Gelişmekte olan ülkeler!

Sağ siyasi hareketlerin birincisi olan Demokrat Parti’nin (DP) alameti farikası asfalt idi. İstanbul’a batıdan “Londra Asfaltı” üzerinden giriliyordu. Kadıköy’den Anadolu’ya açılış ise “Ankara Asfaltı”ndan yapılıyordu.

İstanbul’un merkezine de iki büyük asfalt döşendi. Vatan Caddesi ve Millet Caddesi. Vatan, Millet, Sakarya üçlemesinin sonuncusu da Ankara’ya armağan edildi.

DP’nin asfaltlamalarında sorun yoktu. Ama adındaki demokrasi konusunda ise pek çok sıkıntı oluştu. DP ve lideri Adnan Menderes demokrasiyi sevmiyordu!

Ardından gelen Adalet Partisi’nin yeni sağcı lideri Süleyman Demirel de gelişmeciydi. Barajlar Kralı lakabıyla kardeşlerinin çimento fabrikalarını ihya etti. Demirel ailesi çok gelişti. Türkiye ise yeni bir lige terfi etti:

-Üçüncü Dünya Ülkesi!

Sağın dört parçalı modern yapılanması olan Anavatan Partisi (ANAP) da gelişmeyi en öne koydu. ANAP başkanı Turgut Özal, hayali ihracatlar yolunda ülkeye çağ atlattı!

Türkiye’nin ilk kadın başbakanı Tansu Çiller’e haksızlık olmasın, o ülke için hiçbir şey yapmadı. Seçmenlere iki anahtar sallayarak, yaşadığı semtte hatırı sayılır bir gayri menkul stoğuna sahip oldu. Çiller deneyimli bir siyasetçinin en büyük arzusunu gerçekleştirdi:

-Necmettin Erbakan’ı başbakan yaptı!

Sağ partiler ellerinden geleni artlarına koymadan var güçleriyle çalıştılar çabaladılar ve geliştiler! Ama hiçbiri milenyumun yeni sağ yapılanması AKP’nin mertebesine ulaşamadı. Önceki sağ partilerin utana sıkıla hayata geçirmeye çalıştıkları özelleştirme hamlelerine takla attırarak uyguladı.

Devletin doksan yılda biriktirdiği her şeyi hiç kimsenin gözünün yaşına bakmadan sattılar. Çünkü önceden belirlenmiş hedefleri vardı. Eski olan her şeyden kurtulmak istiyorlardı. Daha eskiye giderek “yeni bir devlet” inşa edeceklerdi.

Bunun için özel yasalar çıkartıp, “eski” güzelliklerin üzerinden silindir gibi geçtiler. Zeytin ağaçları gitti. Maden ocakları geldi. El değmemiş sahiller gitti lüks oteller geldi. Şehirlerin tarihi dokuları gitti, beton ormanları geldi.

Ciddi, gözü pek (ve de kararmış) bir kararlılıkla yürüdüler… Yasal engeller vardı. Olsun! Tanımadan geçtiler.

Anayasa için vakti zamanında Turgut Özal “bir kere çiğnesek bir şey olmaz” demişti de eleştirmeyen kalmamıştı. Yeni milenyum sağcıları ona da rahmet okuttular:

-Anayasa’yı tanımıyoruz!

En büyük yasa tanınmazsa aşağıdakiler ne yapmazlar?

Haliyle yaptılar!

Sahte diplomalar uçuşa geçti. Nitelik dibe vurdu. Fakirlerin sayısı, zenginlerin kârlarıyla yarışarak arttı.

Bütün bu gelişmeleri anlamakta zorluk çekenlere sırıtarak izah ettiler:

-Yeni Türkiye’nin güzellikleri!