Paris'in eski mahallelerinde dolaşmak çok hoşuma gider. Eskiliğiyle, yaşanmışlığıyla ve kendine özgü sokaklarıyla beni kendine çeker. Her sokak farklı sürprizlerle karşılar sizi.
Sıkça gider o sokaklarda avarece dolaşırım.
Yine bir gün dolaşırken daracık bir sokakta güzel bir evin penceresi ilgimi
çekti. Şaşkınlıkla uzun uzun inceledim. Sanki Adana'da ki doğduğum evin penceresini getirip buraya monte etmişlerdi. İçimde bir şeyler titredi. O an kararımı verdim. İki gün sonra ülkeme doğru uçuyordum. Adana'ya iner inmez çocukluğumun ve ilk gençliğimin geçtiği mahalleye koştum. Yıllar önce terk ettiğimiz ev yıkılmak üzereydi.
Karşısına geçip kah hüzünlenerek kâh gülümseyerek uzun uzun seyrettim.
Pencerenin arkasında kendimi görūr gibi oldum.
Sonra Müjgân teyzeye uğradım. Zor yürüyordu, geç açtı kapıyı. Gözleri zayıflamış, saçları apak, beli de iki büklüm olmuştu. Sanırım sesimden tandı beni.
Eşini sekiz yıl önce kaybetmiş.
Yanına oturdum. Uzaklarda belirsiz bir yere bakarak anlatmaya başladı.
Geçişini her sabah heyecanla beklediğim kızın adı Cemile'ymiş.
Lise 2'ye giderken yan mahallede bir torna atölyesinde kalfa olarak çalışan İsmail adında biriyle bir gece ansızın kaçıvermişler. Sinop'a gidip yerleşmişler. Ìkì kızları olmuş. Kocası bir fabrikada iş bulmuş. Kooperatife girip kutu gibi bir evleri olmuş. Mutlularmış.
Ìçim burkuldu sanki.
Çörekçi Dursun, ailesiyle birlikte bir zamanlar korkularından terk ettikleri köylerine dönmüş. Şimdi çobanlık yapıyormuş.
Mahallenin ağır abisi Cabbar abi, bir pavyonda şarkıcı kadına gönlūnū kaptırmış. Bir gece kadının sevgilisi tarafından bıçaklanmış. Ūç gūn komada kaldıktan sonra hayatını kaybetmiş. Baba yadigârı teşbih de kaybolmuş.
Aydın abi, mühendislik sondayken bir siyasi olaya karışmış. Tutuklanıp Diyarbakır cezaevine gönderilmiş. Orda işkenceden geçmiş. Çıktığında artık eski Aydın değilmiş. Üstünde solmuş ve hayli yıpranmış parkasıyla pencerenin önünde bütün gün sessizce oturup dışarıyı seyrediyormuş.
Müjgan teyze sustu. Gözlerinden iki damla gözyaşı yuvarlandı. Elini öpūp dışarı çıktım. İkindi okunuyordu.
Neşeli çığlıklar atarak çocuklar önümden koşarak geçtiler.
Sadece onlar değişmemişti.

Aydın Sihay
----------------------------------
Bir pencerenin anımsattıkları.
Adana/ İstiklal mahallesi