Badem ağacının dalında ağır ağır ilerliyordu. Sanki bir adım öne bir adım arkaya atıyor gibi olduğu yerde yaylanıyordu. Elinde uzun bir çubuk olan babam, "Şuna bak nasıl da kabadayı yürüyor. Sanki köyün ağası kendisi" dedi.

Sesimizi duyup bizden yana baktı sonra hızını artırıp yaprakların arasına girdi. Aynı anda rengi de değişti. Az önce gri tonlarındaydı birden yeşile döndü. "Üçkağıtçı beni kandıracağını sanıyor" dedi, babam.

İki üç adım kadar arkamızda duran ablam gömleğimin yakasından tutup çekti, "Fazla yaklaşma" dedi. "Sonra yüzüne yapışır."

Babam, ablama dönüp, "O ne demek?" diye sordu. Ablam, "Annem söyledi, bu insanın yüzüne yapışıp bırakmıyormuş."

Babam gülümsedi. "Eeeee! Başka ne söyledi senin çok bilmiş annen?" Ablam devam etti; "Yapıştığı zaman ancak kırk gün kırk gece davul çalmak gerekiyormuş. Ancak o zaman bırakıyormuş."

Babam ablama yaklaştı, "Peki bunun adını da söyledi mi?" dedi. Ablam, "Söyledi" dedi. "Yüzeyapışkan."

"Ah, sizin şu ananız yokmu. Böyle safsatalara nasıl inanıyor bilmiyorum. Bir de gerçekmiş gibi size anlatıyor. Yok öyle bir şey. Bunun adı bukalemundur. Yüze falan da yapışmaz. Sadece yapışkanlı diliyle sinek böcek avlar o kadar. Kimseye de bir zararı yoktur. Korkmayın" dedi. Sonra elindeki uzun çubuğu ağacın altına doğru fırlattı. "Haydi eve" dedi. "Bademleri sonra çırparız. Bu hayvan da biraz sonra gider zaten."

Babam eve doğru yürürken kendi kendine konuşuyordu; " Nasıl yüze yapışıyor muş, bir de bana anlatsın bakalım."

Babam bize doğrusunu anlatmıştı. Bukalemunun yüze falan yapıştığı yoktu.

Sanırım annem de bu sevimli havyana zarar vermeyelim diye öyle söylemişti. Çünkü köy yerinde bunun gibi daha birçok canlı karşımıza çıkıyordu. Bazı çocuklar ise sapanla taş atıp onlara zarar verebiliyordu. Bu yüzden büyükler onlardan uzak durmamız için böyle bir hikaye uydurmuş olabilirdi.

Bulunduğu yere göre renk değiştirip, kamufle olmak bukalemunun kendi doğasında var. Hatta birçok börtü böcek de yaşamını sürdürebilmek için tehlikeyi hissettiğinde fiziksel şeklini değiştirebiliyor.

Televizyonda yayınlanan bir belgeselde tehlikede olduğunu gören bir böceğin çiçek şekline girdiğini, bir başkasının ise ağaç dalı gibi olduğunu görmüştüm. Hatta bu konuda uzmanlaşmış birçok sürüngen olduğunu da biliyorum. Bu yüzden doğada dolaşırken her görünen şeyin göründüğü gibi olduğuna inanmıyor temkinli davranıyorum.

Fakat insanlar konusunda sıkıntı yaşıyorum. Bazen maskelerin arkasındaki yüzleri görmek zaman alıyor. Bu da benim doğamdan olsa gerek.

(t.d.)