ZİNDAN DUVARLARI

(11 bin 157 gazeteci işsiz 91 gazeteci
cezaevinde. Belki siz bunu okuyuncaya kadar daha da artmıştır.)

Faruk Nafiz Çamlıbel…1898’de İstanbul'da
doğdu . Doktor olmak istiyordu ama tıp eğitimini yarım bıraktı, gazeteciliğe
başladı. Öğretmenlik yaptı. Kayseri
Lisesi, Vefa Lisesi, Kabataş Lisesi ve Amerikan Kız Koleji'nde.

Devrin egemenleri Ankara'daki bir otel
odasına tıktılar onu. “İdeolojimize uygun tiyatro eseri yazacaksın,” dediler.
Yazdı: Akın, Özyurt, Kahraman. Ama sağlığı ciddi şekilde bozulmuştu. Dört ayda
25 kilo verdi.

1946'da İstanbul'dan milletvekili
seçildi. 1960 darbesinde Yassıada'ya gönderildi. 16 ay yattı, boşu boşuna.
Bunca yıllık hizmetinin ve şairliğinin hesabını mahkemede vermek çok ağırına
gidiyordu. Han Duvarları geldi aklına. Dört günde yazmıştı Han Duvarları’nı,
Şimdi ise Zindan Duvarları’nı yazma zamanıydı. Vakti boldu. Önce olduğu yeri
tanımladı:

Bilmiyor gülmeyi sakinlerinin binde
biri;

Bir vatan derdi birikmiş bir avuçluk karada.

Kuşu hicran getirir, dalgası hüsran götürür;

Mavi bir gözde elem katresidir Yassıada.

Olmayan suçun savunulması, işlenmemiş suçun ispat edilme zorunluluğu yok
mu? Mahkeme huzuruna çıkarılmayı ölene
kadar hazmedemedi. Kırılan kalbin tamiri mümkün değildi.

Evler yıkılır, köyler olur hâk ile
yeksân,

Virân yeri birkaç yıla varmaz onarırlar.

Yalnız şu gönül mülkü harap olmaya görsün;

Tamire yetişmez onu dünyada asırlar.

Ne konuşulur zindanda? Neyi düşünür
insan? İstesen de başka bir şey gelmez ki akla. Hayatta olmak yaşamak değildir
bazen. Yaşarken de ölüdür. Dolaşır durur beyninde o düşünce:

Gün doğar, sohbetimiz
yalnız ölümdür adada,

Gün batar, uykuda rüyâmız ölümdür yalnız.

Derseniz: Böyle cehennem mi olur dünyada?

Çok değil, bir gecelik bizde misafir kalınız.

Ne yaparsan yap güneş batacak, akşam
olacak, karanlık basacaktır. Uyumalıdır insan ama kolay mı ki? Güzünü
kapattığın zaman uyusan, rüyaların gönlünce değildir.

Gece zindanda Yusuflar sıralanmış yatıyor,

Yüzlerinden okurum sapsarı rüyâlarını...

Kimi sehpâda görür kendini, çarmıhta kimi,

Ve ararlar yine zindandaki dünyâlarını...

İnsan nasıl hisseder kendini böyle bir
ortamda? Şair ruhu özgür olmalıdır. Ufku sonsuz olmalıdır. Düşünceleri sınırsız
olmalıdır. Dostları, sevdikleri sayısız olmalıdır. Yaşadığını hissetmelidir
şair. Hissetmezse yaşıyor saymaz kendini.

Ya gezen bir ölü, yahut gömülen bir
diriyim,

Mumyadır canlı da, cansız da bu kabristanda.

Gömdüler ruhumu yüz bir sene mahkûmu gibi.

Cismim ayrılsa da ruhum kalacak zindanda.

Mantık ağır basar sonunda. Kendine gelir
şair. Direnmelidir. Teslim olmak yoktur. Dememiş midir, Koca Fikret;

“Evet, sabah olacaktır, sabah olur,

Gecelertulû-i haşre kadar sürmez.”

Tabi ki sürmeyecektir.
Hiçbir zulmün ömrü ebedi değildir. Ve haykırır:

Varsın seni ömrünce azabın kolu
sarsın

Şâir! Sen üzüldükçe ve öldükçe yaşarsın!

EVET, BÜYÜK USTA…