Çukurova ilçesi Kalkınma Bakanlığının İlçeler Arası Sosyo-Ekonomik Gelişmişlik Endeksine göre Türkiye’nin en gelişmiş ikinci ilçesidir. Yüzde 98’lik okuma yazma oranı, yüksek öğrenim görmüş nüfusunun yüksekliği, sınırlarının yüzde 99’unun kentli oluşu, ortalama hane büyüklüğünün 3.5 düzeyinde olması ile öne çıkan bir ilçemizdir. Çok sayıda eğitim kurumu bulunur, öğretmen başına 16 öğrenci düşerken ortaöğretimde sınıftaki öğrenci ortalaması 29 düzeyindedir. Böylesi bir ilçeyi yönetmenin keyif olduğunu, kültür, sanat, eğitim alanında inanılmaz üretimler olduğunu düşünebilirsiniz. Acaba bu gece hangi tiyatroya gitsek, hangi konseri izlesek, hangi müzeleri gezsek hangi kütüphaneden kitap alsak diye düşünüp karar veremediğinizi sanırsınız ama kaliteye dayalı gelişmişlik göstergelerine iş gelince manzara pek de öyle değildir. Türkiye’nin en gelişmiş 2. İlçesi olmasına rağmen bu ilçenin bir halk kütüphanesi yoktur. Bir müzesi yoktur. Genç okurumuz Melda Ateş Çukurova Belediyesini göreve çağıran bir istekte bulunmuş ve onlara yazmış. Çukurova’da bir halk kütüphanesi istemiş. Öğrencileri kafelerden kütüphanelere çekecek önerisinin sonunda da Yaşar Kemal’den “Türk edebiyatından Nazım Hikmet’i çıkarırsanız geriye Çukurova kalır” hatırlatmasını yapmayı ihmal etmemiş. Her ne kadar yazdıklarına henüz cevap alamamış olsa da bu isteği belki de bugüne kadar belediyeden talep edilen hizmetler içinde en önemlilerinden, en anlamlılarından bir tanesi.
Düşünün M.Ö.625 yılında Asur Devletinde Ninova Kütüphanesi vardı ama 2016’da Türkiye’nin en gelişmiş ilçesinde yok. M.Ö. 4. yüzyılda tapınaklarda ve felsefe okullarında oluşturulan kitap depoları antik Yunan Kütüphaneleri iken Türk edebiyatının bereketli toprakları sayısız yazar yetiştirirken bu toprakların en gelişmiş ilçesinde bir kütüphane yok. Anadolu’da binlerce yıl öncesinde Efes ve Bergama, Kayseri, Urfa, İstanbul’da dönemlerinin en büyük kütüphaneleri varken insanlığın ulaştığı en ileri bilgi döneminde Türkiye’nin en gelişmiş ikinci ilçesinde bir kütüphanesi yok. M.Ö 330’da İran Kütüphanesini, M.S. 490’da İskenderiye Kütüphanesini, M.S 600’da Bağdat Haçlı seferlerinde İstanbul Kütüphanesini, Savaşta Endülüs ve Emevi Kütüphanesini, 1945’de Berlin Kütüphanesini yakanlar 2003’de ABD İşgalinde Bağdat Tarih müzesi ve Kütüphanesinin talan edenler bugün bile lanetletiliyor. Konusu olduğunda kızıyoruz. Peki ya hiç adım atmayanlara, en gelişmiş ilçelerimize bir kütüphaneyi çok görenlere, kitapları öcü gösterenlere, yazanlara, düşünenlere baskı uygulayanlara ne diyeceğiz? Onların insanlığa karşı, topluma karşı hiç mi sorumluluğu yok?
Okumak geçmişle kuracağınız bağın, geleceği aydınlatmanın en önemli aracı. Eğer oturduğumuz masalarda bir toplumun çağdaşlığını ve modernliği sorguluyorsak, geleceğe umutla bakamıyorsak, gençlerin kendilerini ifade eden özgüvenli bireyler olmasını istiyorsak o zaman kültüre, sanata, bilime yatırım yapmak zorundayız. Çok katlı gökdelenlerimiz yeni zenginler yaratabilir, arsalar rantlar dağıtabilir ama içinde kullandığı sözcük sayısı açısından fakir insanlar yaşıyorsa işte o zaman toplum olarak fakirleşiyoruz, eriyoruz demektir. Bu fakirlik bizleri neden düzenli okuma alışkanlığının, on bin kişide bir kişi olduğunu bile sorgulamaz hale getirdi.
Kentlerimizi yönetenler bilmelidir ki insana, eğitime, bilgiye yapılan yatırım en kalıcı ve geri dönüşümü en yüksek olan yatırımdır. Brodosky’nin “kitapları yakmaktan daha büyük bir suç varsa o da onları okumamaktır” sözlerini unutmasınlar. En kısa sürede Çukurova ilçesi yerel yöneticilerimizin, genç öğrenci kardeşimiz Melda’nın bu talebine duyarlılık göstereceğine, ne ve neden istediğini de sorarak harekete geçeceklerine inanmak istiyorum.
