Çocuklarımızın ufku açılmıyor, kararıyor. Çocuklarımıza bilim sanat değil çıraklık reva görülüyor.

MEB’den zihni sıfır bir proje daha medyaya düşüyor: Milli Eğitim Bakanı Mahmut Özer, Şahinbey Kongre ve Sanat Merkezinde, Milli Eğitim Bakanlığı, Gaziantep Valiliği ve Büyükşehir Belediyesi ile “Meslek liselerinden günlük 50 bin ekmek üretimi protokolü” imza törenine katılıyor ve açıklamada bulunuyor: “Meslek liselerinde kısa sürede 15 ekmek fabrikası kurduk. Günlük üretim kapasitesini 250 bine çıkarttık, inşallah yıl sonuna kadar 1 milyona çıkaracağız. Ramazan ayında, meslek liselerimizin melek yüzlü öğrencileri tüm gariban vatandaşlarımızla buluştular, evlerinde tamir yaptıkları gibi pidelerini, ekmeklerini üreterek ücretsiz olarak evlere teslim ettiler. Yaklaşık 100 bin haneye ulaştılar. İşte üretirseniz paylaşabileceğiniz şeylerin çeşitliliği artmaya başlıyor.” “Tarım ve Orman Bakanlığımızla çok ciddi atılım yaptık, iş birliğine girdik. Türkiye’nin her bir noktasındaki tarım alanında eğitim veren meslek liselerimizi Tarım ve Orman Bakanlığımızla birlikte yönetiyoruz. Sadece eğitimi yönetmeyeceğiz, bize ait olan arazilerdeki üretim kapasitesini de birlikte şekillendireceğiz.”

Bakanlık son bir yıldır 1 milyon çırak yaratma projesini büyük bir umut olarak sunmuştu, yoksulları çıraklıkla kurtaracak. Yoksulun alacağı pay işçiliğine bağlı, işçiliğe razı olursa asgari ücretin üçte birine üç yıl, yarısına bir yıl çalışırsa, işçiliğe hazır hale gelecek. Diploma bile verilecek. Çocuk işçiliğini, okulda okuyan öğrencinin çıraklığa yönlendirilmesini Almanya örneğinde biliyoruz ama bizdeki daha büyük bir sömürüyle, daha kontrolsüzce hayata geçiriliyor.

MEB işi ilerletmiş bulunuyor. Çıraklığa gitmeyen meslek okulu ve öğrencisini de işçiliğe zorluyor. 1 milyon çırağa 1 milyon ekmek projesi ekleniyor. Her ikisi de emek sömürüsü, yoksulun çocuk yaşta sömürüsü anlamına geliyor. İmam hatibe veya çıraklığa gitmeyen resmi meslek lisesi öğrencilerini de tümden işçileştirmeye çalışıyor.

SKOLASTİK DİN OKULU FEODAL IRGATLIK SİSTEMİYDİ
Yoksulun hem ideolojik-zihni sömürüsü, hem de emek sömürüsü tarihi köklere sahip. Skolastik sadece okul değil aynı zamanda bir üretim biçimiydi. Bloch ve Dubby, manastır tipi skolastik okulların sadece okul olmadığını, feodal bir düzen oluşturduğunu ifade ediyor. Roma 3. yy’dan itibaren tümden dağılmaya yüz tutunca kilise babaları (patrikler, ruhbanlar) adım adım verimli toprakları kontrollerine geçirerek feodal beyler haline dönüştü. Manastırda yatılı kalan köylü çocukları 6-8 saat çalıştırılıyor, 4 saat kadar da dini talim ve ayine katılmak durumunda kalıyordu. Manastır okulları (skolastik) feodal bir tarım işletmesi ve okulu olarak işliyordu.

SERBEST SAHİPLERE PROFESYONEL YÖNETİM EĞİTİMİ, YOKSUL ÇOCUKLARA DİN VE İŞÇİLİK OKULU
Eğitimde ayrışma ve yoksula ırgatlık skolastikten de eskilere gidiyor.
Üst sınıf sahip olur, işin (mülkün) sahibidir. Öğrenimini serbest profesyonel olarak sürdürür. Yöneticiliğe hazırlanır. Konfüçyüs veya Platon’un “filozof devlet adamı” bu toplumsal sınıflaşmanın felsefesidir, devlet yönetimi özgür profesyonellerin olmalıdır, avam-halktan olan, köleler, kadınlar ikinci ve üçüncü sınıf zümrelerdir. Onlar toplum yönetimine hazırlanmamıştır. Askerler de işçiler de yönetsel işlere uygun değildir. Askerler askerliğe, işçiler işçiliğe uygundur.

Eski Mısır’dan Eski Çin’den bu yana beş on bin yıldır:

Özgür üst sınıf profesyonellerdir, yönetmek için doğmuşlardır. Üst sınıflar yönetir. Burjuvazi yönetir. Bunlar yönetici eğitimi alır.Küçük bir memur zümresine ihtiyaç vardır. İlmiye, mülkiye, kalemiye (profesyonel askerler) sadık adamlık yapar, yüksek bürokrat olarak sömürüden kısmen pay alır. Buna yönelik mülkiye-tibbbiye-askeriye eğitimi alır.İşi işçi yapar. Köledir, ücretli işçidir, çobandır, arada çok büyük fark yoktur. Bu yoksul sınıf ve zümreler okul dışında veya okulda işçiliğe ve geleneğe hazırlanmalıdır. meslek liseleri ve imam hatipler bunun modelidir.Sistemin dışında kalan sistemden hiç pay alamaz. Yoksul işçiliğe razı olmalıdır. Yoksulluk olmalı ki yoksul işçiliğe rıza gösterebilsin. İşçiliğe razı olmayan yoksul tümden açlığa mahkumdur.

Bu durum 1500’lerden bu yana, hümanizma, doğal hukuk, insan hakları, aydınlanma ve sosyalist hareketlerle bozulmuştu. 1920’li yıllardan itibaren burjuvazi durumu fark etti. Mussolini’den Hitler’e mesleki öğretim ve dini öğretim desteklenmeye, din ve meslek eğitimi fakire model gösterilmeye başlandı.

MEB on binlerce yıllık geleneğe sahip dinciliği, meslek ayrışmasını ve köleciliği yeniden keşfediyor ve hortlatıyor.

ÇÖZÜM: İNSANLIK İÇİN DOĞRU DÜZGÜN EĞİTİM
Okullar arası ayrışma toplumsal ayrışmanın ana mekanizmasını oluşturuyor. Okul ayrışması ve çocuk işçiliğine karşı tüm çocuk ve gençlerimiz için bilim sanat hakkını savunmak gerekiyor. Bilgi sanat hakkı özgürlük ve eşitlik hakkıdır. Şartlı değil şartsızdır.