Yerel seçim her geçen gün biraz daha yaklaştıkça siyaset kazanı daha fazla kaynamaya başladı. Belediye başkanlığı, meclis üyeliği için aday adayları bir bir ortaya çıkıyor. Kimi ilk kez seçime gireceği için daha bir heyecanlı kimileri de sahip olduğu mevkiyi, koltuğu korumanın derdinde.

İki kez, üç kez belediye başkanlığı yapanlar var, yıllardan beri meclis üyesi sıfatıyla tanınanlar var.

İşin başındayken, merdivenin ilk basamağında dururken “bana birkaç yıl yeter, yapacağımı yapar, sonra koltuğumu devrederim” diyerek, alçakgönüllü davrananlar, koltuğun sıcak gelmesi nedeniyle “halk istediği müddetçe buradayım” demeye başlıyor.

Kimileri de “daha ne yaptık ki, yapacak çok işimiz var” diyerek, işi pişkinliğe vurup, gitmemek için direniyor.

Gazetecilik yaşamımda yıllardan beri o kadar çok belediye meclisi toplantısı izledim, o kadar çok belediye başkanı ve meclis üyesi tanıdım ki.. Genelde değişen bir şey yok.. Gelişme de yok..

Aralarında gerektiği gibi çalışan, koşturan, halkla içiçe, sorumluluğunu bilip, ona göre mücadele edenler çok var ama öyleleri de var ki nasıl seçilir, nerden bulurlar böylelerini anlayamıyorum.

En çok da yapacağı işle ilgili hiçbir bilgi sahibi olmadığı halde “ille de ben” diyenlere tav oluyorum. Oluyorlar da.. Ne edip ne yapıp bir yolunu, bir adamını bulup oluyorlar.. Ve yetinmiyorlar da..

Ya arkadaş, senin başka işin gücün yok mu? Hadi beş yıl yaptın, neyse bir beş yıl daha girdin o kapıdan, ona da amenna, ama hala “ben” diyorsun.. Derdin ne? Sen seçildiğinde doğan çocuklar ergen oldu, sen hala “gitmem” diyorsun.

“Yaşadığım kente, insanıma hizmet ediyorum” diyorsan, bir sen mi varsın.. “İşi öğrendim diyorsan”, bir sen mi akıllısın, “tecrübe” diyorsan, sen gıtmezsen başkaları nasıl tecrübe edinsin?

Duyuyorum, kulağıma geliyor, bazı meclis üyesi aday adayları, yakın zamanlarda kesinleşecek listelerin üst sıralarına yazılabilmek için neredeyse mevcut belediye başkanlarının ya da seçilme olasılığı yüksek olan adayların dizinin dibinden ayrılmıyormuş. Aman başkan, yaman başkan tavırlarıyla, “beni unutma sakın” diyorlarmış.

Abovvvv! Ne tatlı işmiş bu..! Ne maaşı var, ne bir makamı...Haftada bir ya da iki gün toplan, biraz konuş biraz dinle, derdin varsa söyle.. Sanki başka hiç kimse yapamaz da “ille de ben” diyorsun..

Aralarında gözünü daha yukarılara diken, meclis üyeliğini basamak olarak kullanan, kendini eğitip, geliştiren ve siyaseti profesyonelce yapanlar da var, onlara elbette sözüm yok. Halkın desteğini alıp, yaşadığı bölgede lider olarak görülenler de var ona da tamam..

Ama öyleleri de var ki ne dünya, ne memleket gündeminden haberi var, iki kelimeyi yanyana getirip derdini anlatamaz, çoğunluk ne yaparsa onu yapar, indir kaldır elini işlem tamam.. Ya da işi gücü yemekten yemeğe, toplantıdan toplantıya koşturmak olan, her yerde boy gösterip, çalışıyormuş havası verenler..

Neyse,

“Hepitopu adının önüne bir sıfat eklenecek diye mi tüm bunlar ?”, ya da “ne hizmet aşkıymış sendeki be kardeşim..!” desem, alınma sakın..

İnsanlık hali, içimden geldi yazdım işte..