Kabul edelim… Yordular bizi. Gerdiler iyice. Ve ayırdılar, parçaladılar. Birbirini sevmeyen insanların ülkesi olduk. Selam bile vermiyoruz birbirimize. Selam alamıyoruz herkesten.
En iyi dostlarımız, en iyi arkadaşlarımız, kardeş dediklerimiz en eski tanıdıklarımız. Emin olamıyoruz ki yeni tanıdıklarımızdan. Bu yüzden sarılıyoruz eski bir dost görünce. Bu yüzden yüzümüzde gülücükler beliriyor. Bu yüzden hasret gidermek için kat ediyoruz o uzun yolları.
Ama o kadim dostlarla biraz hasret giderip, birkaç anıyı hatırlayıp, bir zamanlar ne kadar mutlu olduğumuzu konuşunca söz dönüp dolaşıp yine aynı noktaya geliyor: “Ne olacak bu memleketin hali? Ne olacak çocuklarımızın, torunlarımızın hali? Ve ne olacak bizim halimiz?”
Hakkımız yok mu, mutlu olmaya, gülmeye, sevmeye, sevilmeye? Hakkımız yok mu iki duble içtikten sonra bile, sevgiden, saygıdan, sahip olduklarımızın güzelliğinden ve insanlıktan bahsetmeye?
Sanki bu son fırsat dostlar. Farkında değil misiniz evrim durdu, dönüşüyoruz.
Gelin dönüşümü gelişime çevirelim. Bugünkü hayatımız dünkü tercihlerimizin sonucu. Yarın, bugünkü tercihimizin sonuçların yaşayacağız. Ve yarınlar çoook uzun olacak. Her şey bizim elimizde. LÜTFEN, NE OLUR, BİLİM VE AKILLA SADECE SAĞDUYU.
Ben artık çağdaş bir ülkede yaşamak istiyorum. Ve sözü Cahit Sıtkı’ya bırakıyorum.
Memleket isterim,
Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;
Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.
Memleket isterim,
Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun;
Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.
Memleket isterim,
Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun;
Kış günü herkesin evi barkı olsun.
Memleket isterim,
Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;
Olursa bir şikâyet ölümden olsun.
• BEN TAMAMLAYAYIM ŞİİRİ
VE MEMLEKET İSTİYORUM
ORADA İNSANLAR SONSUZA KADAR KARDEŞ OLSUN.
