Elimde bir kitap var: ERMİŞİN BAHÇESİ. Mistik ve felsefi yönü ağır basıyor. Halil Cibran yazmış. Kitabın ana karakteri El Mustafa, müritleriyle mutlu ve bilinçli bir hayata nasıl ulaşabileceğimizi tartışıyor.
Diyor ki;
• Ne yazıktır o millete, inançlarla dolup taşsa da, dini kuruyup ölmüştür.
• Ne yazıktır o millete, dokumadığı bir kıyafeti giyer, hasat etmediği bir ekmeği yer ve ezmediği üzümlerden üretilen şaraptan içer.
• Ne yazıktır o millete, zorbayı kahraman, fatihi gösterişli bir kahraman zanneder.
• Ne yazıktır o millete, rüyasında gördüğü her tutkuya, uyandığında boyun eğer.
• Ne yazıktır o millete, içinde biriktirdiği sesi sadece cenaze töreninde yükseltir ve yalnızca boynu kılıçla kütük arasındayken böbürlenir.
• Ne yazıktır o millete, devlet adamı bir tilki, düşünürü bir hokkabaz ve sanatı yamama ve taklittir.
• Ne yazıktır o millete, yeni hükümdarını borazanlarla karşılar ve başka bir hükümdarı borazanlarla karşılamak için onu yuhalayıp yolcu eder.
• Ne yazıktır o millete, bilgeleri yıllarca suskunken, güçlü olanları hala beşiktedir
• Ne yazıktır o millete, her bir parçası kendisini bir millet zanneden bölünmüş zavallılardır.
SANKİ BİR KEZ DAHA DİKKATLE OKUYUP.
• BİR ÖZEŞEŞTİRİ YAPMAMIZ GEREKİYOR GİBİ.
YA DA…
• “NE YAZIKTIR BU MİLLETE,” DEYİP SUSMALI MIYIZ?
