Maden’i izlerken kendilerini işçi önderi gibi hissedenler, Yol’u izlerken “Doğu’nun sefaleti” gerçeğiyle karşı karşıya kalıp yürekleri burkulanlar hislerini yere bıraksın ve geri çekilsinler. Bilsinler ki, Silivri kapılarına dayanan Ferit’ti, Şehmuz’du, Şivan’dı
Biz ne zaman böyle olduk? Ölenlerin ardından nefret kusmaya ne zaman başladık?
Ölen çocukların annelerini yuhalatmak mıydı bunun başlangıcı? Yoksa iş o kerteye geldiği için mi devam ettirmekte beis görülmedi?
Sahi biz ne zaman ölenlere küfreden bir toplum olduk? Sahi biz ne zaman ölenleri bile tasnif etmeye başladık; “o bizden, övgü düzelim”, “bu değil, küfrü basalım.”
Sadece Tarık Akan’dan söz etmiyorum. Tarık Akan’ın ardından edilen küfürler sadece toplum olarak içinde bulunduğumuz gerginliğin küçük bir yansıması. Kimse başka bir iddiada bulunmasın, biz kötü bir toplum olduk. Bunun başka bir izahı yok.
Bu toplum nelere tanık oldu, neleri okudu, neleri gördü. Asker öldürüldükten sonra “kutlama” niyetine baklava dağıtanları, Cizre’de bodrum katında insanlar öldürüldükten sonra “Aşk bodrumda güzel” diye pankart açanları.
Tarık Akan’ın ardından yazılanlar kötülüğün sadece küçük bir kısmı; edilen küfürleri duymayacağına göre, bu, örneğin Tarık Akan gibi düşünenlere tehdit, gözdağı.
Ne zamandır, kendi dünya görüşümüzle, politik yaklaşımımızla bire bir örtüşmeyenleri bir kalemde silmeye başladık?
Tarık Akan, takiyeci değildi ki; Ferit’ken de, Seyit Ali’yken de, Nurettin’ken de, Şivan’ken de, Şehmuz’ken de, Silivri kapılarına dayanırken de hayata gözlerini yumarkenki gibiydi. Atatürkçüydü, laikti, halkçıydı, insan hakları ve barış savunucusuydu, solcuydu.
Ne yani, dini kuralların toplumsal yaşamda belirleyici haline getirilmesine itiraz ettiği ve laikliği savunduğu için; ne yani Kürt sorununda sizin gibi düşünmediği için Tarık Akan gerçeği küfür ve hakaretlerle yok edilebilir mi sanıyorsunuz.
Elbette Tarık Akan’ı sevmeyebilirsiniz, elbette onun gibi düşünmeyebilirsiniz, lakin ölenlerin arkasından nefret saçmamayı öğrenmiş olmanız gerekiyordu şimdiye dek. Tarık Akan filmlerinden hiçbir şey öğrenmemişsiniz demek. Öğrenmiş olsaydınız, hiç olmazsa sessizliği tercih ederdiniz.
Tarık Akan, kendisine küfür edenlerden alacaklıdır; bu yazı alacağı tescil etmek amacıyla yazılmıştır.
Tarık Akan’a küfredenler, Hababam Sınıfını izlerken yüzlerine kondurdukları gülücüğü iade etsinler.
Maden’i izlerken kendilerini işçi önderi gibi hissedenler, Yol’u izlerken “Doğu’nun sefaleti” gerçeğiyle karşı karşıya kalıp yürekleri burkulanlar hislerini yere bıraksın ve geri çekilsinler. Bilsinler ki, Silivri kapılarına dayanan Ferit’ti, Şehmuz’du, Şivan’dı.
Hababam Sınıfının Damat Ferit’i bir cuma günü gözlerini kapattı. Oysa, “Cuma bereketi ile geldi”diyecek kadar kötüleşebilen insanları bile güldürmüştü vakti zamanında.
Yol’un Seyit Ali’si hayata veda etti. “Ulusalcılık kanser gibidir, o zaten daha önce ölmüştü” diyebilecek kadar kötüleşebilen insanları bile, Kürtlerin yaşadığı yoksulluk ve çaresizliğe isyan ettirmişti.
Derman’ın Şehmuz’u vakitsiz ayrıldı aramızdan. “Türk solunun romantizmi tuttu” diyenleri bile, saf duygularla sevmenin, sevgi için belalara göğüs germenin, sevgi için akıl almaz fedakarlıkta bulunmanın mümkün olabildiğini göstermişti.
Kanal’ın genç ve idealist kaymakamı, halkçı bir düzen kurulduğunu göremeden terk-i diyar etti. Şimdi“Şeytan öbür tarafta örgüt kuruyormuş, bu nedenle son zamanlarda ünlü din düşmanlarını yanına alıyor”diyenleri bile hakça düzenin ancak halkçı bir yönetim anlayışıyla mümkün olabildiğine ikna etmişti.
Türkiye solu; Ferit gibi yakışıklı, Seyit Ali gibi haksızlığa isyan eden, Şehmuz gibi tutkulu, kaymakam gibi idealist olmayı başarırsa inanılır ki bu ülke kötülükten kurtulacaktır.
O vakte kadar, uzak tutun nefret dilinizi Türkiye’nin yakışıklı abisinin hatırasından.
