Ne zaman maviye boyalı bir kapı görsem nenem aklıma düşer.

Gülüşü aklıma gelir.

Aydınlık bakışı aklıma gelir.

Tam bir Cumhuriyet kadınıydı nenem.

Annesi birlikte Romanya’nın Köstence’sinden kalkıp gelmişler.

Altı okçuydu.

Atatürk hayranıydı.

Hacca gitmişti.

Namazında, niyazında bir kadındı.

Ama aydınlığını hiç kaybetmedi.

Pazar günleri onun yanında kalırdım.

Mangalda ekmek kızartıp üstüne sana

yağı sürerdi.

Öylesine hoşuma giderdi ki.

Kokusu burnuma geldi şimdi.

Bir gün elimden tutup çarşıya götürdü.

Askılı kısa pantolonlu gıllik bir çocuktum.

Çarşının ortasında birden elimi çekip

“nene artık ben büyüdüm bırak elimi” deyince

öğlesine güzel gülmüştü ki unutamam.

Ne zaman maviye boyalı bir kapı görsem

ışıltılı gülüşüyle nenem aklıma düşer.

“Bir dilim kızarmış ekmek ister misiniz?

Nenem çok mutlu olur.

Aydın Sihay

—————————————————–

İstiklal ‘de bir ev.

Bir kapı / bir pencere

Bu kadar basit işte.

Geriye içine girip yaşamak kalır

Adana / İstiklal Mah.