1980-1983 yılları arasında Tarsus Cumhuriyet Lisesi'nde lise eğitimimi tamamladım.
1983 yılının Eylül ayında Üniversite Sınavında 10. sırada kazandığım Ankara Üniversitesi Basın Yayın Yüksekokulu'nda okumak için Ankara'ya geldim.
İlk hayal kırıklığını açıklanan yurt listesinde adımı göremeyince yaşamıştım.
Yurt çıkmamıştı.
Gidecek yerim, kalacak evim yoktu.
O günleri bugün bile düşününce yüreğim daralıyor.
Ne yapacak, nerede kalacaktım?
Şartlarım kendi başıma evde kalmaya uygun değildi. Beraber kalabileceğim kimseleri de tanımıyordum.

***
O şartlar altında arayabileceğim bir kişi vardı.
Bir süre önce tayini Ankara'ya çıkan Lise Almanca öğretmenim Kerim Barçın. Kerim Hocam bir süre önce evlenmiş eş durumundan Başkent'e taşınmıştı.
Son umut olarak onu aramıştım. Eşi Aynur Hanım sekiz aylık hamileydi, Ankara'da Çiftlik Kavşağı'ndaki SSK Blokları'nda kirada kalıyorlardı.
Kıt kanat geçinen bir memur çiftti.
Ama daha ben demeden yurt çıkana veya başka bir çözüm bulana kadar yanlarında kalmamı kabul ettiler.
Dalına konabileceğim bir ağaç gövdesi, altına saklanabileceğim bir saçak, gölgesine sığınacağım bir bulut olmuştu bana.
Yaklaşık bir buçuk ay onların yanında kaldım. Ta ki ısrarlı girişimlerim sonucu Kredi Yurtlar'dan bir yurt olanağı elde edene kadar.
O süre benim için sadece bir barınma değil, hayatıma dokunan unutulmaz bir aile olanağı olmuştur.
Ve ben hayatımın hiç bir evresinde o 1.5 ayı unutmadım. Çünkü o 1.5 ayı atlatamazsam belki de üniversite eğitimimi tamamlayamayacak, 30 yıldır sürdürdüğüm mesleğimi elde edemeyecektim...
***
Yıllar geçti ben okulumu bitirdim. Onlar da değişik görevler için yurtiçi, yurtdışı farklı noktalarda görevlerini sürdürdüler. Zamanın koşullarında bugünkü gibi iletişim olanakları da olmadığından uzunca bir süre birbirimizi kaybettik.
Yıllar sonra çalıştığım gazeteye gelen sürpriz bir telefonla beni bulan da yine Kerim Hocam olmuştu..
Milli Eğitim Bakanlığı'ndan emekli olmuş ancak özel sektörde görev yapmaya devam ediyordu. Karabük TED Koleji'nde Müdür olarak çalışıyordu.
***
Bu hafta sonunu yani 24 Kasım Öğretmenler gününü ve ertesi günü Karabük'te Kerim Hocam ve Sevgili eşi Aynur Abla ile geçirdim.
Beni bu kez bir mesaj atarak bulan Aynur Abla olmuştu.
Kerim Hocamın meslek hayatının 40. yılı için yapılacak kutlamalara Kerim Hocama sürpriz yapmak üzere beni de davet etti.
Tarifsiz duygularla hemen kabul ettim.
***
Yaklaşık 12 yıllık Karabük TED Koleji yöneticilik sürecinde okula adeta sihirli bir dokunuş gerçekleştirmiş Kerim Hocam. Öğrenci kapasitesinden bütçeye, fiziki olanaklardan eğitim hedeflerine ilin ve hatta bölgenin bir çok 'en'lerine adeta ambargo koymuşlar.
Şimde de önlerinde daha büyük hedefler var... Üstelik eğitim kalitesiyle bu hedeflerin birçoğunu şimdiden 'garanti altına' almışlar bile...
Büyük bir mutluluk ve keyifle başarılarına tanıklık ettim.
***
Hayat dediğimiz uzun nehir aslında birbirine yapışık anlardan, jestlerden ibarettir.
Ve ben de Kerim Hocamın hem Tarsus'daki lise yıllarımda hem de Ankara'daki üniversite dönemimde hayatıma sunduğu jestleri ömür boyu unutmayacağım.
Nice 40 yıllara Kerim Hocam...