Ben normale dönmek istemiyorum. Normal denilen salgın öncesi, geçen sene, iki sene, beş sene, on sene öncesiyse, hiç dönmek istemiyorum.
Mutlaka döneceksem, çocukluğuma dönmek istiyorum. Okula başladığım gün, korkmayayım, heyecanlanmayayım diye babamın beni teslim ettiği öğretmenimin saçlarımı okşadığı güne dönmek istiyorum. Daha dördüncü sınıftayken, hepsi Köy Enstitüsü mezunu öğretmenlerinin okulda yaptıkları tahta sahneye, elime boyumdan uzun bir bağlama verip, bana tiyatro oynattıkları, “Çalar gibi yap, türkü söyle,” dediklerigünlere dönmek istiyorum. Bize yetişkin muamelesi yapan öğretmenlerimizin, bizi evine davet edip tarih şeridi yapma sorumluluğunu verdiği, ara sıra kontrol etmek için de, yanımıza gelerek, kendi yaptığı çayı ikram ettiği günlere dönmek istiyorum.
Mutlaka döneceksem, ortaokula başladığım gün, okulun büyüklüğü karşısında şaşırdığım günlere dönmek istiyorum. Öğretmenlerimizin bizi görevlendirmesiyle, şiir geceleri, konserler, mezuniyet günleri düzenlediğimiz o heyecanlı günlere dönmek istiyorum. Sınıflar arası, kıyasıya yarıştığımız münazara günlerine, kazananın boynuna sarılarak kutladığımız, sonrada beraberce oynadığımız günlere dönmek istiyorum.
Mutlaka döneceksem, ailemizden ilk defa ayrıldığımız, lise sonrası için gittiğim Gazi Eğitim Enstitüsünde öğretmenlerimizin bize ana-babalarımızın yokluğunu hissettirmediği, şu anda Türkiye’nin her tarafına, hatta yurt dışına bile dağılmış, 52 yıl sonra bile birbirimizi hala aradığımız, konuştuğumuz, yazıştığımız yüzlerce arkadaş, dost, kardeş kazandığımız günlere dönmek istiyorum.
Mutlaka döneceksem, mesleğe atıldığım, canımı dişime takarak çalıştığım, çok sevdiğim, beni de çok sevdiklerine inandığım öğrencilerimle birlikte aynı okula dönmek istiyorum. Bir yaz günü habersizce kapıma dayanan, bir sınıfın bana hiç fırsat vermeden, “Sakın giyinme hocam, seni kravatsız görmeye geldik,” diyerek sandalye yetmediği için yere bağdaş kurup oturan ve sohbet eden, öğrencilerimin arasına dönmek istiyorum. Gece saat 10:00’da telefon ederek, “Hocam bu saatte davet saygısızlık ama siz de bize kızmazsınız, zaten. Giyinin sizi almaya geliyoruz,” diyen her biri dede olmuş, nine olmuş saf ve temiz çocuklarımın arasına dönmek istiyorum.
Mutlaka döneceksem, çocuklarımın büyüdüklerini gördüğüm günlere değil, onların büyümelerini seyrettiğim günlere dönmek istiyorum. Onların evlendikleri, çocuk sahibi oldukları, çocuklarını kendilerinden çok daha iyi yetiştirme çabaladıklarını gururla seyrettiğim günlere dönmek istiyorum.
Mutlaka döneceksem, emekli olduğum gün hayatta istediği her şeyden fazlasına sahip olmuş, mutlu bir adam olarak yaşayacağımı hayal ettiğim günlere dönmek istiyorum.
Ama asla, huysuz bir ihtiyara dönüştüğüm günlere değil…..
Düne bile dönmek istemiyorum. Çünkü dün normal değildi, en azından benim normalim değildi. Daha öncesini ise bir daha hatırlamamak üzere unutmak istiyorum.
Yarının bugünden daha iyi olacağından asla emin olmadığım halde ama iyi olacağını ümit ederek, arzu ederek, dileyerek, yarını görmek istiyorum.
Ya yarın da olmazsa…..
Olmalı, olacak…Bugünden kötüsünü düşünemiyorum. Yarınlar iyi olmalı, ben yarınlara doğru yürümek istiyorum.
NE DEMİŞTİ FİKRET, OĞLUNA?
Evet, sabah olacaktır, sabah olur, geceler,
Tulû-i haşre kadar sürmez; akıbet bu semâ,
Bu mâi gök bize bir gün acır; melûl olma.
…..
Tenevvür... Asrımızın işte rûh-ı âmâli;
Silin bulutları, silkin zılâl-i ehvâli;
Ziyâ içinde koşun bir halâs-ı meşkûra.
Ümidimiz bu: Ölürsek de biz, yaşar mutlak.
Vatan sizinle, şu zindan karanlığından uzak!
BİZ ÖLSEK NE OLUR Kİ? NEDİR Kİ BİZİM ÖMRÜMÜZ KOSKOCA İNSANLIK TARİHİ İÇİNDE?
