Yıllar boyu süregelmiş ve tartışma konusu tükenmeyecek önemli bir konu; eğitim! Ülkemizde de sürekli tartışılmasına rağmen ben gayet iyi bir noktada olduğumuzu düşünüyorum. Yaşıtlarım da dahil olmak üzere pek çok kişi rahatsız bu düzenlemelerden; özellikle de eğitimde sınav sisteminden! Fakat onlara katılmam mümkün değil. Biz öğrenciler biraz kolaycıyız. İstiyoruz ki hemen olsun ve bitsin de sonucu görelim. Oysa öğrencinin asıl yetenek ve kabiliyetini, verimli olabileceği asıl alanları doğru saptayabilmek adına; seviye belirleme sınavı(sbs) da dahil olmak üzere uygulanmakta olan üniversite sınavlarını son derece başarılı buluyorum. Öğrencinin yalnızca belli bir dönem için değil, öğrencilik hayatı boyunca başarılı olmasına ve kronik olarak çalışmasına teşvik ediyor çünkü. Tesadüflere asla izin vermiyor. Öğrencinin başarı seviyesini gözler önüne seriyor.
2010 yılından beri devam eden öğrenci seçme ve yerleştirme sistemi(ösys) 2 aşamadan oluşuyor. İlk olarak yükseköğretime geçiş sınavı(ygs-ortak sınav) sonra da lisans yerleştirme sınavı(lys-bölüm sınavı) yapılıyor. Lys’de her öğrenci, istediği bölüme puan sağlayacak 2 sınava giriyor. Örneğin sosyal bilimlerden bir bölüm isteyen öğrenci lys1(matematik-geometri) ve lys3(edebiyat-coğrafya)’e giriyor. Sonra diploma notuna ek olarak bu sınavlardan elde ettiği puanların ortalamasıyla öğrenci için yerleştirme yapılıyor. Yani gayet iyi bir sistem!
Eğitimde bir başka tartışma konusu da; ders kitapları ve müfredat! Bu konuda hem övgü hem de yergi de bulunmak istiyorum. Kitaplardaki görsel ve sempatik dizayn takdire şayan! Ancak her zaman sorguladığım ve bilirkişiler tarafından nasıl düşünülemediğine akıl erdiremediğim bir şey var. Özellikle de formel bilimler için… Neyi neden öğrendiğimizi bilmiyoruz ve başarısızlık oranının yüksekliğini buna bağlıyorum ben! Oysa matematik başta olmak üzere, diğer tüm derslerin ünite başlarına, o konuyu neden öğrendiğimizi, hayatta biz kullanmasak da kimlerin hangi alanlarda işine yaradığını… Veyahut bize ne kazandıracağını anlatan yazılar olmalı. Bence bu eğitim sahasında çığır açacak nitelikte bir teori. Hem de uygulanabilirliği kolay olan…
Ha bu uygulama yapılmadan da başarılı olan arkadaşlarımız yok mu? Elbette ver! Ancak onlarda gözlemlediğim; kolayca öğrenmelerine rağmen, eğitim hayatları sona erdiğinde hiçbir şey hatırlamamaları! Bunun nedeniyse gayet ortada! Çünkü sadece sınavları almak için öğrendiler. Oysa eğitim sürecinde öylesine hayata dair bilgiler ediniyoruz ki… Bizi tam bir birey olmaya hazırlıyor. Ama felsefeyi sınavı vermek değil de, hayatta kullanmak ve de sorgulayan yönümüzü geliştirmek için öğrensek… Ne muhteşem olurdu. Bir öğrenci olarak yakındığım konun bu. İlla bir düzenleme yapmak istiyorlarsa, bu noktada yapılmalı kesinlikle!
Son olarak birkaç tavsiye de bulunmak istiyorum. Çoğu zaman uygulayamamış olsam da doğruluğundan şüphe etmeyeceğim bir şey var! Tarih öğretmenimiz bize hep şey derdi: ‘Bir ay boyunca yemek yemeyin ve ay sonunda o süreçte yiyip içeceğiniz her şeyi, karşınıza koyun. Yiyebilir misiniz? Tabi ki hayır!’ Tıpkı derslerde olduğu gibi… Ders çalışmayı ertelediğimiz ve birden yükleme yaptığımız zaman beyin bilgiyi reddediyor. O yüzden, yani şayet başarıyı istiyorsak; zamanında ve düzenli çalışmayı ilke edinmeliyiz. Tabi mideyle beynin depolama ve sindirme biçimi tartışılmaz! Mide somutsal olarak depoladığı için kapasitesi kısıtlı; beyininse soyutsal olduğundan kapasitesi yüksektir. Ancak buna rağmen zamanında çalışmak en güzeli ve hakikaten en kolayı olacaktır!
