Benzer bir durum Türk yapımı bir televizyon dizisinin yayını sonrasında da yaşanmıştır. “Aşk-ı Memnu” dizisindeki Bihter karakterinin intihar görüntülerinin Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nde intihar vakalarını tetiklediği ve sekiz kişinin intihar ettiği gazete haberlerine yansımıştır. Çocukların televizyondaki karakterleri kendilerine model alıp gördükleri giysi giydirme oyunları intihar sahnelerini taklit ettikleri örnekler de bulunmaktadır. Örneğin, 2007 yılında Şanlıurfa’da yaşayan 12 yaşındaki Hatice Demir, “Yaralı Yürek” dizisindeki Beyaz adlı karakterin intihar sahnesinden etkilenerek kendini asmış 2010 yılında, 9 yaşındaki Onur Öztepe “Kurtlar Vadisi” dizisindeki İskender Büyük karakterinin iple asılma sahnesindeki gibi kendini asıp kurtulacağını söylemiş, ancak

kurtulamamıştır Korelasyonel çalışmalar, televizyondaki şiddet görüntüleri ile saldırganlık arasında bir ilişki olduğunu ortaya koysa da televizyondaki şiddet görüntülerini izlemenin mi saldırganlığı arttırdığı, yoksa zaten saldırgan olan çocukların mı şiddet içeriğini izlemeyi tercih ettiği konusunda kesin bir açıklama getirememektedir Korelasyonel çalışmalar, izlenen şiddet görüntülerinin izleyici üzerinde etkisi olduğunu göstermektedir. Bu çalışmalara getirilen eleştiri, birçoğumuzun ortaöğretim yıllarında katıldığı güzel bir münazara. Yumurta mı tavuktan, tavuk mu yumurtadan çıkar?” ifadesine benzemektedir. Konuya yaklaşımımız, yer aldığımız grubun görüşüne göre şekillenmektedir.

Burada, televizyondaki şiddet  görüntülerinden etkilenme konusunu yayıncılar olağan bir durum gibi görerek anne baba, eğitimci ve araştırmacılardan farklı değerlendirmekte; bilim adamları, yaptıkları çalışmalarla bu etkinin olumsuz yanlarını ortaya koymaya çalışmaktadır. Boylamsal çalışmalar, televizyon izleme ile saldırgan davranış gösterme arasındaki nedenselliği ortaya koymayı amaçlamakta ve televizyondaki şiddet görüntülerinin kümülatif etkisine işaret etmektedir. Bu anlamda, barbie giydirme oyunları bireylerdeki saldırganlığın şiddet görüntülerine sürekli maruz kalmanın sonucunda arttığı varsayılmaktadır Bilinen en etkili boylamsal çalışmalardan biri Leonard Eron, Rowell Huesmann ve meslektaşları tarafından New York’ta 22 yıl boyunca, aynı çocuklar üzerinde gerçekleştirilen araştırmadır. Araştırmada çocukların televizyon izleme alışkanlıkları ve saldırgan davranışları üç farklı zamanda, katılımcılar 8, 19 ve 30 yaşlarındayken ölçülmüştür. Araştırmada erkek öğrencilerin 3. sınıftayken izlediği şiddet görüntüleri ile 10 yıl sonraki saldırgan davranışları arasında yüksek oranda anlamlı bir ilişki olduğu ortaya konmuştur. Diğer bir deyişle, erken çocukluk döneminde televizyondaki şiddet görüntülerine maruz kalmanın, çocuğun 19 yaşında yüksek oranda saldırgan davranışlar göstermesine neden olacağı önceden tahmin

edilebilmektedir. Ayrıca, çocukluktaki şiddet görüntülerini izleme alışkanlığı, 30 yaşına gelindiğinde işlenebilecek suçları tahmin etmeyi sağlayan önemli bir unsur  olmaktadır. Eron ve Huesmann tarafından yürütülen 1986 tarihli bir diğer araştırmada Avustralya, Finlandiya, İsrail, Polonya ve ABD olmak üzere beş ülkede yaşayan 1000 çocuk üzerinde 3 yıllık bir çalışma gerçekleştirilmiştir.

Araştırma bulgularında bu ülkelerdeki televizyon programcılığı ve suç işleme oranlarındaki farklılıklara rağmen, erken çocukluk döneminde televizyondaki şiddet görüntülerine maruz kalmanın ilerleyen dönemdeki saldırgan davranışlar üzerinde önemli ipuçları verdiği belirtilmiştir. Ayrıca, erken yaşlardaki televizyon izleme alışkanlıkları ile saldırganlık arasında güçlü bir nedensellik olmasına rağmen, erken yaşlardaki saldırgan davranışların çocuğu yoğun bir şekilde şiddet görüntülerini izlemeye makyaj oyunları yönlendirdiği sonucuna ulaşılmıştır. Buradan hareketle de şiddet görüntüleri ile saldırganlık arasında karşılıklı bir ilişki olduğu, erken yaşlarda şiddet görüntülerini izlemenin, çocuğu saldırgan davranışlar sergilemeye teşvik ettiği; saldırgan davranışların ise televizyonda şiddet içeriğini izlemeyi arttırmakta olduğu kabul edilmiştir Genel itibariyle boylamsal araştırmalarda, televizyondaki şiddet görüntülerinin saldırganlık üzerinde kümülatif bir etkisi olduğu belirtilmektedir. Bu araştırmalarda, şiddet içerikli görüntülere çocukken maruz kalmanın, ilerideki yıllarda oluşabilecek saldırgan davranışlar ve hatta yetişkinlikte oluşabilecek suç unsuru teşkil eden davranışlar konusunda tahminde bulunmayı sağladığı ifade edilmektedir. Bunların yanı sıra, şiddet görüntüleri ile saldırganlık arasında karşılıklı bir ilişki olduğu ve birinin diğerini teşvik ettiği kabul edilmektedir.