Aslında bu yazıyı 3-4 yıl önce yazmıştım. Ama…Bir arkadaşım, dostum, bir konserden alınmış, 5 dakika 6 saniyelik bir bölüm göndermiş. Muhteşem bir salon, harika bir orkestra ve bilinçli bir dinleyici topluluğu…Müzik başladı…Herkes huşu içinde…Bazı eşler birbirine sarılmış…Ağlayanlar var…Çünkü, konçertonun hikayesini biliyorlar…Dinledim, benim de gözlerim doldu, eskilere gittim. Ve o yazıyı arşivden buldum. Sabrınızı dileyerek yeniden paylaşıyorum. (Konçeronunhikayesini ve kardeşi Qurnika’yı ayrıca yazacağım.)
Batı müziğinden zevk almam. Anlamam çünkü. Benim favorim kendi öz müziğimiz.
Yıl 1971.. Bir arkadaşım, hadi ismini yad edelim, ışıklar içinde olsun, can dostum Şahin Aksoy bana 33’lük bir plak hediye etti. Işıklar içinde olsun.
-“Bak bunu seveceksin,” dedi.
Hep enstürmantal parçalar vardı. İlk defa orada dinledim. Rodrigo’nun Gitar Konçertosunu. Sevmenin ötesinde, bayıldım. Kendi müzik setimde bir kaseti önlü arkalı konçertoyla doldurdum.
O zamandan beri evde el ayak çekilince, kendimle baş başa kaldığımda çalarım onu kısık bir sesle ve sabahlara kadar dinlerim.Dinledikçe de
,” Bu sıradan bir insanın, sıradan duygularla yapabileceği bir beste değil,” diye düşünür, bunu yaratan duygu nedir diye kafa yorarım. Öyle ya, Faruk Nafiz dememiş miydi;
“Varsın seni yıllarca azabın kolu sarsın;
Şair sen üzüldükçe ve öldükçe yaşarsın.”
Araştırdım ve altından şöyle bir hikaye çıktı.
Joaquin Rodrigo Vidrein 22 Kasım 1902’de doğdu.. Üç yaşında difteriye yakalandı vegörme yetisini kaybetti. Ailesionumüziğe yöneltti. Sekiz yaşında solfej, piyano ve keman dersleri aldı.
22 yaşında orkestra için bestelediği Beş Çocuk Parçası ile İspanya Ulusal Ödülü’nü ve yurtdışında eğitimini sürdürmesi için burs kazandı ve Paris’e gitti.
1929 yılında, İstanbul doğumlu bir Türk kızı olan piyanist ve besteci Victoria Kamhi’yle tanıştı ve 1933 yılında evlendiler. Victoria onun sadece eşi değil, gözü kulağı da olmuştu.
Devir İspanya’da iç savaşların her konuda huzursuzluğu yaşandığı devirdi. Paris’e yerleştiler. 1939’da iç savaş bitince Madrit’e döndüler. İşte konçerto bu dönemde bestelendi. Rodrigo çaldı, Victoria notalarını yazdı.
“Peki, Deniz Gezmiş bu hikayenin neresinde,” diyeceksiniz. Deniz 6 Mayıs 1972’de idam edileceği zaman son arzusu soruldu.
-“Bir demli çay, bir sigara ve Rodrigo’nun Gitar Konçertosu,” dedi
Sigarasını, tüttüremedi, çay içemedi, Rodrigo’yu dinleyemedi.
Balki de aceleleri vardı. Son isteğini yerine getirmediler.
-“YAŞASIN TAM BAĞIMSIZ TÜRKİYE,” diye haykırdı ve
ASTILAR…
