Bir arkeolog grubu Afrika'da kayıp bir şehri
arıyorlar.Bazı kaynaklarda Güney Amerika’da bir Maya Tapınağını aradıkları
söyleniyor. Ne fark eder ki?
Yolculuk uzun ve beraberlerindekiaraç
gereçleri, eşyaları, yükleri, hayvanlar ve yerliler yardımı ile taşıyorlar. Kafile
mesleki heyecanla, zor doğa koşullarında, balta girmemiş ormanda, nehirleri,
çağlayanları aşarak günlerce yürüyorlar.
Bir gün, yerlilerbirden durup,
yükleri yere bırakıyorlar ve hiç konuşmadan beklemeye başlıyorlar. Hedeflerine
bir an önce varmak isteyen arkeologlar; bu duruma bir anlam veremeyip, zaman
kaybettiklerini, bir an önce yola devam etmeleri gerektiğini anlatarak,
yerlilerin neden durduklarını öğrenmek istiyorlar.
Ama yerliler büyük bir suskunluk içinde
sadece bekliyorlar. Arkeologlar, rehberden durumu öğrenmesini istiyorlar. Rehber,
yerlilerle bir süre konuştuktan sonra cevabı getiriyor:
'ÇOK HIZLI GİDİYORUZ, RUHLARIMIZ
GERİDE KALIYOR.'
Bana göre müthiş bir felsefe. Ama
işin en acı yönü, bunu her şeyi bildiğini kabul ettiğimiz Batılı Bilim
Adamlarının, hiçbir şeyi bilmediğini zannettiğimiz, kendi dünyasında geri
bırakılmış, bilime sadece hamal olarak hizmet edebileceğini düşündüğümüz
zavallı Afrikalılardan duymuş olması. Sizce de trajikomik bir şey değil mi?
Düşünüyorum da:
Çoğumuz ruhlarımızla uyum
içinde değiliz gibi geliyor bana. Yaşadığımız bu kapitalist, pragmatist,
yarışmacı, çıkarcı dünya, insanın sadece bedenden ibaret olmadığını, içinde bir
de ruh taşıdığımızı unutturdu bize.
Bir garip hırsla, nereye,
neden varmaya çalıştığımızı hiç düşünmeden, o kadar hızla
koşuyoruz ki, ruhumuz bize yetişmekte sıkıntı çekiyor.
AMA KASTETTİĞİM, İNSAN RUHU.
ONLARA YETİŞMEK
MÜMKÜN DEĞİL. ÇÜNKÜ ONLAR ÇOKTAN TERK ETTİKLERİ
BEDENLERİNİN ÖNÜNDE KOŞUP DURUYORLAR.
