Bir arkeolog grubu Afrika’da kayıp bir şehri arıyorlar.Bazı kaynaklarda Güney Amerika’da bir Maya Tapınağını aradıkları söyleniyor. Ne fark eder ki?

Yolculuk uzun ve beraberlerindekiaraç gereçleri, eşyaları, yükleri, hayvanlar ve yerliler yardımı ile taşıyorlar. Kafile mesleki heyecanla, zor doğa koşullarında, balta girmemiş ormanda, nehirleri, çağlayanları aşarak günlerce yürüyorlar. 

Bir gün, yerlilerbirden durup, yükleri yere bırakıyorlar ve hiç konuşmadan beklemeye başlıyorlar. Hedeflerine bir an önce varmak isteyen arkeologlar; bu duruma bir anlam veremeyip, zaman kaybettiklerini, bir an önce yola devam etmeleri gerektiğini anlatarak, yerlilerin neden durduklarını öğrenmek istiyorlar.

Ama yerliler büyük bir suskunluk içinde sadece bekliyorlar. Arkeologlar, rehberden durumu öğrenmesini istiyorlar. Rehber, yerlilerle bir süre konuştuktan sonra cevabı getiriyor:

“ÇOK HIZLI GİDİYORUZ, RUHLARIMIZ GERİDE KALIYOR.”

Bana göre müthiş bir felsefe. Ama işin en acı yönü, bunu her şeyi bildiğini kabul ettiğimiz Batılı Bilim Adamlarının, hiçbir şeyi bilmediğini zannettiğimiz, kendi dünyasında geri bırakılmış, bilime sadece hamal olarak hizmet edebileceğini düşündüğümüz zavallı Afrikalılardan duymuş olması. Sizce de trajikomik bir şey değil mi?

Düşünüyorum da:

Çoğumuz ruhlarımızla uyum içinde değiliz gibi geliyor bana. Yaşadığımız bu kapitalist, pragmatist, yarışmacı, çıkarcı dünya, insanın sadece bedenden ibaret olmadığını, içinde bir de ruh taşıdığımızı unutturdu bize.

Bir garip hırsla, nereye, neden varmaya çalıştığımızı hiç düşünmeden, o kadar hızla koşuyoruz ki, ruhumuz bize yetişmekte sıkıntı çekiyor.

AMA KASTETTİĞİM, İNSAN RUHU.

• KAPKARANLIK HIRSLARIN, SONU GELMEYEN İHTİRASLARIN, DOYMAK BİLMEYEN İŞTAHLARIN KÖR ETTİĞİ DİNDAR VE KİNDAR RUHLAR DEĞİL.

ONLARA YETİŞMEK MÜMKÜN DEĞİL. ÇÜNKÜ ONLAR ÇOKTAN TERK ETTİKLERİ  BEDENLERİNİN ÖNÜNDE KOŞUP DURUYORLAR.

• MALUM AKIBETE DOĞRU VE NE YAZIK Kİ BİZİ DE SÜRÜKLEYEREK.