Akıncılar, Osmanlının sınır güvenliğini sağlayan, ordu sefere çıktığında, önden gidip yol üzerindeki düşmanı temizleyen birlikti. Kanuni Sultan Süleyman zamanında sayıları elli bini aştı ve 16. yüzyılın sonuna kadar büyüyerek geldiler.
1590’lı yıllarda, Eflak Voyvodası Mihai Viteazul, Osmanlı’ya isyan etmişti. İsyanın bastırılması ve Voyvoda’dan kurtulmak gerekiyordu. Ancak başkentte işler karışıktı. Paşalar arasında iktidar mücadelesi vardı. (Eşit paylaşamıyorlar, herkes daha fazlasını istiyordu. Dedelerimiz de pek hırslıydı, yani.)
Nihayet, III. Mehmet sadrazam Koca Sinan Paşa’yı 100 bin kişilik bir orduyla Voyvoda’nın üzerine gönderdi. Osmanlı ordusunu gören Mihai Viteazul, savaşı göze alamadı ve geri çekilmeye başladı. Amacı Osmanlıları bataklık bir bölgeye çekmekti.
Düşmanın kaçtığını gören Koca Sinan Paşa, geride 3.000 asker bırakarak güneye, “Paşa Yergöğü” Kalesine çekildi. Oradan Rusçuk’a geçecekti. Ordunun Rusçuk’a geçmesi, en az 3 günü bulacaktı. Çünkü ağır silahlar vardı ve ordu oldukça kalabalıktı.
Sinan Paşa bu arada akıl almaz bir şey yaptı. Tuna Nehri üzerine bir köprü kurdurdu; köprünün başına bir tahsildar dikti ve geçen askerlerden ganimetlerinin beşte birini kendisi için. tahsil etmeye başladı. Zaten payitahtta bir rüşvet imparatorluğu kurmuştu. Tarihin en büyük hırsızlarından biriydi. “Durmak yok, yola devam,” diyordu ama bu durum da geçişi geciktirdikçe geciktiriyordu
Bunu duyan Mihai Viteazul, 70 bin kişilik bir ordu ile yola koyulmuştu. Koca Sinan bu bilgiyi almasına ve bütün uyarılara rağmen, rüşvet tahsilatına devam etti. Tahsilat önemliydi; vatan da düşman da bekleyebilirdi. Mihai Viteazul Osmanlı ordusuna yetişti ama saldırmadı. Koca Sinan düşman ordusunu görünce köprüden geçişi hızlandırdı, ancak çok artık geçti.
Köprüyü geçerken, Akıncılar onları korumak üzere geride kaldı. Sıra kendilerine geldiğinde, tam körü üzerindeyken, Mihai Viteazul’un ordusu ahşap köprüyü ağır toplarla yıktı. Akıncıların bir kısmı köprü üstündeyken ateşe yakalandılar ve nehrin sularında kayboldular. Diğerleri ise Tuna ile düşman ordusu arasında sıkıştı kaldı.
Düşman ordusuna kıyasla sayıları çok azdı ve düşman ağır silahlarla saldırıyordu. Yapacak bir şey yoktu. Bir kısmı düşman toplarıyla öldürüldü, kalanı da Tuna’nın soğuk sularında boğuldu.
Bu olaydan sonra Akıncılar bir daha toparlanamadı. Yergöğü Köprüsü sonları olmuştu.
Zamanla tarihe karıştılar. Geriye efsaneleri, kahramanlıkları ve Osmanlı’ya hizmetleri kaldı. Bize de onlar için şiir yazmak düştü.
Bin atlı, akınlarda çocuklar gibi şendik;
Bin atlı o gün dev gibi bir orduyu yendik!
ŞİMDİ BEN DİYORUM Kİ…MESELA…
SEDAT PEKER O ZAMAN YAŞASAYDI DA ŞU BİZİM PAŞALARI TANIMIŞ OLSAYDI…
TAMAM, YOU TUBE YOKTU AMA O DA TELLAL BAĞIRTIRDI. YETMEZ MİYDİ Kİ?
