24 Kasım’dan sonra 3 Aralık. Geçen yıl kaybettiğimiz Mustafa Gümüşdamla’yı geçen hafta andık. Öğretmenler Günü’nde O’nun için toplandık. İki haftadır zor ölümler üzerine yazı yazmak ağır geliyor bana.

Bir anma günü de bugün. 3 yıl önce 3 Aralık’ta gazeteci, sendikacı, insan dostu, sağduyulu büyüğümüz Seyit Ali Akgül, cinayet gibi bir kazada aramızdan ayrılmıştı. Kendini bilmez bir adamın insafsızca ölüme terkettiği Seyit Ali Akgül’süz tam 3 yıl geçti. Haksızlıklarla dolu 3 yıl yaşadık. Mahkeme kapılarını aşındırdık. Öleni geri getiremezdik ama insanın insan gibi davranması gerektiğini haykırmak için mücadele ettik. Seyit Ali Akgül’ün kaldırımda ölmesine göz yummanın tam bir ‘kasıt’ olduğunu anlatmaya çalıştık. Vicdansızlığın bir cezası olması gerektiğini düşündük. Örnek bir karar çıksın istedik. Ne yazık ki kaçınılmaz sonu yaşadık. Kaza sonrası ölüme terkin ne kadar da önemsiz olduğunu daha iyi kavradık. İnsana çarpıp kaçmanın karşılığı ‘Her ne kadar kaçsa da…’ denilerek tek satırda geçildi. Ölüme sebebiyet veren ve türlü yalanlarla yılmaz savunucu konumdaki insanlar zafer kazanmış edayla sırıttı.

***

Tanıştığımız 1994 yılından 2009 yılının 3 Aralık gününe kadar hiç ayrılmadığımız Seyit Ali Akgül’ü unutmadık, unutmayacağız, unutturmayacağız. Ortak kullandığımız masanın başucunda duruyor fotoğrafı. ‘Gümüş’e benziyor bakışları.

Az, öz ama derin konuşmaları yankılanıyor kulaklarımda. Yanlışlarımda aklıma geliyor, geri adım atıyorum. Yaşamın, onurlu, dik durularak da kazanılabileceğini aşılıyor yine. Demli çayını ya da rakısını yudumlarken, ‘Dedikoduyla, fitneyle, fesatla işin olmasın’ diyor yine…

‘Genişleme değil gelişim’ üzerine kurulu bir hayatı tercih eden Seyit Ali Akgül, rüyalarımızı süslemeye devam edecek. Fikirlerini, düşüncelerini, gazeteciliğini hep hatırlayacağız.

Yokluğuna alışmak zor. Halktan, emekten ve üretimden yana tavrı hafızalarımızda kazılı. Kayserili, Adana tutkulu; Seyit Ali Akgül.

Kalbimizdesin…