Doğru ve geçerli aynı şeyler değil, yanlış ve geçersiz aynı şeyler değil. Doğru kimin doğrusu? Özgürlük bunun neresinde?
Bütün Batılı emperyalist güçler Karadeniz’e, Baltıklara, Rusya’ya doğru dayanmış, arada ve oralarda maalesef Türkiye de var. Liderler şakır şakır şakırdıyor, her gün biri bir yerde, kargo uçakları ölüm malzemeleri taşıyor, filolar, füzeler oradan oraya taşınıyor.
Yeraltı ve yer üstü dünyası, yer üstünün üstüsü birbirine girmiş, öyle sürtünüyor ki dağları ovaları adaları yırtıyor. Abu Dabi’de otel katları, K. Kıbrıs’ta kumarhanelerin ve sanal kumar aleminin kralı Falyalı’nın kafası aynı krallarca uçuruluyor.
Fazıl Say, Tarkan, Sezen Aksu, Sedef Kabaş, Prof. Dr. Mustafa Öztürk, Prof. Dr. Mehmet Azimli, “Barış bildirisi” imzacıları… say say bitmez.
Dünyanın en büyük sorunu nedir, say say bitmez, iklim ve çevre sorunları da, bir asteroidin dünyaya çarpması da olabilir, virüsler de olabilir. Dünya için sorun hiyerarşisi saymak doğru olmaz, hatta fiziki dünyaya “sorun” yüklemek de olmaz. Yıldızlar doğar döner döner sonra başka formlara göç eder. Doğada sorun olmaz, doğaya sorun yüklemek ancak bir şeye veya “insana göre” olabilir.
Hele insanlığın yaşadığı insanın sorunlarıdır. O halde sorun nedir ve sorunu yaratan kaynaklar nedir? Tüm bunlar aynı zamanda “ölçü” sorunudur.
Bugün Erdoğan’ın “Dünya Nöbeti - Gogol’un İzinde 2. Kitap” adlı eserinin Rusçasını Putin’e hediye Alatlı’dan aktarım yaparak Sezen Aksu, Hitit Üniversitesindeki ilahiyatçı veya herhangi birinin sansür ve saldırıya uğramasındaki özgür olmayan “akıl” ve “düşünce” sorununu bir aktarımla dillendireceğim.
Alatlı: “Öncüller: - İnsan, şuurlu bir mahlûktur./ - Şuur, gelişmeye açıktır./ - Adem ve Havva insandırlar./ Vargı - Adem ve Havva, şuurludurlar. - Adem ve Havva’nın şuurları gelişmeye açıktır. Mantık bize, Adem ve Havva’nın gelişmeye açık olmaları durumunda, Hazreti Musa’nın da, Hazreti İsa’nın da, Hazreti Muhammed’in de gelişmeye açık olmaları gerektiğini söylüyor. Öncüller: - İnsan, şuurlu bir mahlûktur./ - Şuur, gelişmeye açıktır./- Peygamberler insandırlar./ Vargı - Peygamberler şuurludurlar. - Peygamberlerin şuurları gelişmeye açıktır.
Bir argümanda öncül ya da öncüller sonucu (vargıyı) kaçınılmaz kılıyorsa, o argümanın geçerli olduğu söylenir. Yukarıdaki tümdengelimsel argümanların her ikisi de geçerli argümanlardır. Ne var ki, bu argümanlarda yer alan “Şuur gelişmeye açıktır” öncülü, mükemmellikten uzak olma halini belirttiği için peygamberleri de kapsadığı durumda dinlerin ve müminlerin “doğru” olduğunu kabul etmeyecekleri bir önermedir. Özellikle de Hz. İsa’nın Allah’ın oğlu olduğunu vazeden Hristiyanlık söz konusu olduğunda, “Peygamberlerin şuurları gelişmeye açıktır” vargısının “sacreligious” yani “küfür” olduğu açıktır. Bu durumda, “mizan-ül akl” aklın ölçüsü olma niteliğini kaybetmez mi?
Hayır, kaybetmez, çünkü, bir, mantık, öncüllerin “kabuller”den ibaret olduğu esası üzerine bina edilmiştir. Kabuller, bilimsel verilerden, gözlem sonuçlarından oluşabildikleri gibi, dini inançlar, ahlaki değerler, hatta örf ve adetler temelinde de oluşabilirler.”
Düccane Cündioğlu, Kur’an’daki akıl felsefenin veya bilincin/vicdanın aklı değil diyor, bu daha başka bir şey, belirlenmiş bir şey.
Yani din veya gelenek “öyle doğru” kabul etmişse aklın biçimsel “geçerlilik” ilkesi açısından bir sıkıntı yok, gerisi dinen veya gelenekçe yalandır. Yapılacak şey; din veya geleneğin doğru dediğini sorgulayabilecek başka akla veya bilime, felsefeye müsaade etmemek gerekir.
İktidar, gelenek veya dinin “doğruluk” ölçüsü kendi koyduğu değişmez öncül veya kabullerdir.
Peki, özgür bir düşünce, “öncül”ün öyle olmayabileceğini söylerse, işte o zaman “şiddet” ve “korku”, bunun için “sansür” ve “linç” kültürü devreye girer.
Rousseau 300, Kant 250 yıl önce ve daha nicesi söylemişti. Hegel’in diliyle: Doğuda felsefe olmaz, çünkü akıl/düşünce özgür değil.
Dün say say bitmez, bugün Sezen, Kabaş, Falyalı veya Azimli, yarın daha nicesi. Düşünce özgürlüğüne karşı iktidar, din, gelenek, Diyanet, RTÜK, mafya, kısaca mevcut haliyle “mütaşerik” (müteahhit, taşeron, tarikat, şeriatçı şerikliği), bir araya geliyor, iktidar “öncülün” “doğruluğunu” tayin ediyor, akıl buna bağlanıyor, bu DOGMAYA uymayan her tür fikir veya düşünce durumunda sansür ve şiddet, daha da olmazsa linç kültürü devreye giriyor.
Özetle “kişi” olabilmenin olmazsa olmazı, Doğu’da veya Batı’da düşünceyi veya insanı özgür kılabilmek. Bunu sağlayamazsak aklı “mütaşerik”ler ham yapar, yer. Sokrates de, Aristoteles de, Kepler de, Kant da, Ziya Paşa da daha nicesi “iktidar”, “gelenek”, “din”, kilise, kadı, mahkeme veya II. Friedrich’ten veya monarklardan az çekmedi.
