Habur’da davullarla yapılan karşılama törenini çok iyi hatırlıyorum. İçim acımıştı. Teröristle pazarlık yapmak, pazarlığıda en ucuz şekilde teröristler lehine sonuçlandırmak, nasıl bir siyasi başarıydı anlamak hiç mümkün değil.
Sınıra çadır kurup, hukuku burada icra etmek. Gelene geç demek nasıl bir adaletti.
Acelemiz neydı ? Savcı gönderip, tez elden teröristleri insan içine salmak, pişman olmayan ama pişmanmış sayılan teröristleri.
19 mayısları yasaklamak, 23 nisanları yasaklamak. Atatürk adını yasaklamak.
30 ağustoslar, 29 ekimler yine aynı şekilde.
Büyük devlet, hafızama 2010’dan sonrası kabus diye kaydoldu.
Akıl tutulması, delilik çılgınlık.
Sözlükte, bu konuyla alakalı ne kadar cümle varsa hepsinin de uyduğu kara bir dönem.
Bayrak asarken iki kere düşündüğümü biliyorum, acaba neyle suçlanacağım şimdi diyerek.
Kendi vatanımda bir anda mülteci gibi, yurtsuz Suriye’li gibi hissettiğim anlar, yıllardı o dönemler. Polisin benim polisim olmadığını hissettiğim yegane zamanlardı.
Nasıl kötüydü, inanılması güç, anlatılması 10 yıl sonra çok zor hissiyatlar.
O yıllar zor da olsa geri de kaldı. Analar ağlamsın yıllarından, şimdi vatan elden gidiyorlu yıllara geldik.
Sezen Aksu’nun popülerliğinin bitip yerlerine Uğur Işılak’ların geldiği yıllar.
Milliyetçiliğin, vatan sevgisinin küçümsendiği, horlandığı yıllardan, sayın Öcalan’dan bebek katili terörist, hain teröristli yıllara tekrar geldik.
Bu kadar zaman da değişmeyen tek şey suçlu.
15 yıl boyunca ülkenin ne kadar zarar ettiği durum varsa suçlu belli CHP.
Esad’la kanka olunduğun da, Esad’la düşman olunduğun da suçlu hep CHP.
Aynı durum, Putin ve İran ile ilişkilerde de geçerli.
Başarılar onların, hatalar zararlar hep CHP’ye. Algı yönetimiyle bir iktidar ne kadar sürdürülebilir ki? Tarih Akp ile bunu da test etme fırsatını buldu galiba. Ama artık yol bitti.
Her hafta bir delinin kuyuya taş atması misali, ülke gündemi daha ne kadar meşgul edilebilir ki, gerçekler illa ortaya çıkar.
Gerçekler ortaya çıktığında “mutlu yandaşların” gözlerini gerçeklerin ışığı yakacaktır.
